część dziesiąta

 Na wasze życzenie kolejny rozdział już dziś muszę was jednak ostrzec że następne nie będą się pojawiać w tak zawrotnym tempie, na razie publikuje to co mam już napisane a później może być różnie.

Hermiona siedziała sama do wieczora, zastanawiając się nad poranną rozmową Severusa z Malfoy’em. Martwiła się, że ten bydlak może dostać Ginny jako niewolnicę, a to byłoby niemal równoznaczne z jej śmiercią, jeśli nie fizyczną, to na pewno psychiczną. Jej przyjaciółka należała do silniejszych osobowości, jednak Hermiona obawiała się, że po czymś takim jak bycie niewolnicą Malfoy’a Ginny może się nie podnieść.

Jej rozmyślania przerwał trzask drzwi. Zdziwiła się trochę, że Severus wrócił tak wcześnie, ale to był w końcu jego wolny dzień. Podniosła się z fotela, odłożyła książkę i poszła do saloniku, ale nie było go tam, więc weszła do sypialni. Severus właśnie ściągał swój płaszcz śmierciożercy i zamawiał kolację. Kiedy ją zauważył, zapytał, czy już jadła, a kiedy pokręciła przecząco głową, polecił skrzatce przynieść podwójną porcję. Bez żadnego skrępowania ściągnął z siebie koszulę i spodnie. Rzucił ubrania Markotce, a zaraz potem stworzonko zniknęło obładowane czarną materią. Nie zwracając już najmniejszej uwagi na Hermionę zniknął w łazience.

Dziewczyna stała jak wryta, na jej policzki wystąpił tak czerwony rumieniec, że mogłaby konkurować z burakiem o to, kto jest bardziej czerwony. Poznała odpowiedź na pytanie, co dzieje się z ubraniami Snape’a, skoro nie ma on żadnej szafy. Nie wiedzieć czemu sposób, w jaki się rozbierał, przyprawił ją o mocniejsze bicie serca. Było w nim cos drapieżnego, a jednocześnie tak eleganckiego. Te jego ruchy, ta nonszalancja. Nigdy wcześniej tego nie widziała, ale też nigdy nie patrzyła na niego w ten sposób, w TAKI sposób. Jak na mężczyznę, nie nauczyciela. Stała tam i miała coraz większe wątpliwości. To ona sama tak na niego reagowała czy to to cholerne zaklęcie... Miała coraz większy mętlik w głowie. Próbowała walczyć z tymi uczuciami tak, jak jej kazał, ale tak naprawdę wcale nie była pewna, czy chce z nimi walczyć. Nie była pewna, czy to nie jej uczucia. Zawsze fascynowała ją taka mroczna uroda, w końcu nie bez powodu spotykała się z Krumem. Niestety w jego przypadku okazało się, że pod tą tajemniczą powierzchownością kryje się ciepła klucha. Ale Snape… był mężczyzną.

“Hermiono, błagam cię, ogarnij się” - krzyczała sama na siebie. “To tylko zaklęcie. Pamiętaj, to na pewno jest zaklęcie, przecież on jest od ciebie drugie tyle starszy i wygląda jakby wpadł pod kombajn! Nie możesz się poddawać. Pomyśl, co będzie jeśli Zakon was uwolni. Jeśli się dowiedzą, że zadużyłaś się w zabójcy Dumbledore’a? wolisz o tym nie pamiętać ale to prawda. Nie możesz się poddawać tak bez walki. Musisz pamiętać, że jesteś Gryfonką…”

Jej mentalną walkę przerwało przybycie Markotki. Światło dnia powoli gasło, więc skrzatka rozstawiła na stoliku kilka świec. Dziewczyna usiadła na swoim zwykłym miejscu i czekała na swojego pana. W pierwszej chwili, gdy wyszedł z łazienki i ją zobaczył, wydawał się jej lekko zaskoczony, ale nie mogła być pewna, bo jego twarz tak szybko przybrała swój zwykły, obojętny wyraz. Usiadł naprzeciwko i nałożył sobie porcję zapiekanki.

- Czarny Pan chce podarować komuś pannę Weasley po powrocie z tej misji. Możliwe, że będzie chciał ją dać któremuś z młodych, kto najbardziej się wykaże, dla przykładu, że wykonywanie jego poleceń jest nagradzane.

- Czyli Malfoy’ jej nie dostanie – miała ogromną nadzieję, że potwierdzi jej słowa.

- Przynajmniej nie Lucjusz – zapomniała całkiem o Draco, przecież on pewnie też wyruszy na tę misję. Nie wiedziała, co ma o tym myśleć. Jej rówieśnik został śmierciożercą, ale chyba nie był taki jak jego ojciec, przynajmniej nie wskazywało na to jego zachowanie, kiedy przyłapał ją na podsłuchiwaniu. – Ostrzegłem Ginewrę żeby była ostrożna, bo jest obserwowana. Miejmy nadzieję, że Lucjuszowi nie uda się zdobyć żadnych konkretnych informacji o jej opiekunie.

- Jak ona się czuje? – zapytała dopiero teraz, bo nie chciała mu przerywać.

- Nie wiem, kto jest jej patronem, ale wydaje mi się, że za bardzo się z nią spoufalił. Ma za dobrze, dlatego tym ciężej przejdzie ceremonię i podporządkowanie się swojemu panu. Teraz się z tego cieszy, ale może tego bardzo pożałować. Widzisz, i to jest kolejny z powodów, dla którego niewolnica nie powinna znać tożsamości opiekuna. Jeśli jej pan okaże się brutalny, mogłaby szukać pomocy u patrona, a on nie ma żadnych praw by jej pomóc, choćby nawet chciał.

Hermiona nie odezwała się więcej. Zjedli kolację w milczeniu. Hermionie krążyło po głowie tyle myśli. Znowu wróciła myślami do poranka i przypomniało jej się, o co chciała go zapytać. Podniosła wzrok i spojrzała na niego. W świetle świec jego oczy wydawały się jej jeszcze bardziej bezdenne i mroczne, ale zarazem jakby bardziej żywe. Jak to mówią, w blasku świec wszystko jest piękniejsze, a Severus wcale nie był wyjątkiem od tej reguły. Przez chwilę patrzyła na niego nie wiedząc, co miała powiedzieć, ale gdy w niemym pytaniu podniósł brew, w końcu odezwała się.

- Jak to jest, że teraz, nawet kiedy mi rozkazujesz coś… to znaczy, tak jak wczoraj. Nie czuję bólu. Czy to zaklęcie przestało działać? – pokręcił przecząco głową, jego jeszcze wilgotne włosy zafalowały.

- Zrobiłem małe przesłuchanie kilku śmierciożercom, którzy niedawno otrzymali niewolnice – przy tych słowach jego wargi wygięły się w drapieżnym grymasie. – To zaklęcie zależy głównie od intencji, z jakim wypowiadany jest rozkaz. Wczoraj wydawałem ci rozkazy, ale wcale nie chciałem, żebyś je spełniła, to były puste słowa – przetarł oczy dłonią. Dopiero teraz do Hermiony dotarło, że musi być bardzo zmęczony.

- Może powinieneś położyć się dziś wcześniej – powiedziała nie zastanawiając się, jak on to odbierze.

- Może i tak zrobię - podniósł się z krzesła i podszedł do łóżka. Nie spojrzał nawet na nią, ale nie za bardzo wiedziała, co ma teraz zrobić. Dołączyć do niego? A jeżeli będzie chciał… w końcu to już dwa dni.

- Ja… chciałabym jeszcze poczytać – szepnęła, podnosząc się od stołu.

- Pytasz mnie o pozwolenie? – sarknął – rób, co ci się podoba – czyżby go czymś uraziła? Nie miała pojęcia, o co mu chodzi. Wyszła z sypialni i skierowała się do gabinetu, gdzie zostawiła swoją książkę. Długo jeszcze myślała, nie mogąc skupić się na tekście. A miała wiele tematów do przemyśleń. Głównie próbowała jeszcze raz zanalizować swoje odczucia, ale ciągle nie mogła odróżnić swoich uczuć od tych wymuszonych zaklęciem. Wtedy kiedy go masowała, dotykanie go wydawało jej się takie naturalne, takie właściwe. Chciałaby kiedyś móc jeszcze raz to zrobić. A kiedy się rozbierał przed wzięciem prysznica… Wolała sobie nie przypominać, jak się czuła. Jeżeli to zaklęcie było aż tak mocne, że przez zaledwie kilka dni zmieniło szacunek w fascynację, to obawiała się, że zanim Zakon zacznie w ogóle działać, będzie już po uszy zakochana w Severusie. Już teraz miała trudności z myśleniem o nim jako o swoim profesorze. Zdenerwowana, zatrzasnęła książkę. Chwilę chodziła po gabinecie, ale to wcale nie przyniosło ulgi. Zrezygnowana powlekła się do sypialni. Mężczyzna oddychał równo, wydawało jej się, że już śpi. Po cichu wśliznęła się do łóżka.

- Co cię tak zdenerwowało, Granger? – usłyszała jego cichy głos.

- Nie twoja sprawa – odburknęła, ale dopiero kiedy usłyszała jego wściekłe sapnięcie zorientowała się, do kogo mówi. – Ja… przepraszam, ja…

- Lepiej idź już spać, bo jeszcze powiesz coś głupiego – warknął zirytowanym głosem.

Leżała bez ruchu. Długo jeszcze nie mogła zasnąć. Myśli urządziły sobie nieprzerwaną gonitwę w jej głowie. W końcu, zmęczona brakiem jakichkolwiek wniosków, zasnęła.

Kolejne trzy dni były dla niej męką. Ciągle nie mogła przestać myśleć o ostatnich wydarzeniach, o tym co się w niej zmieniło. Jak zaczęła postrzegać Snape’a. Na szczęście nie widywała go często. Nie przyszedł do niej od tamtego razu pod prysznicem, nie wymagał tego… Ale to czekanie… Wsłuchiwała się we wszystkie dźwięki i kroki, rozlegające się na korytarzu, spodziewając się Snape'a w każdej chwili. Przychodził jednak tak jak zwykle, w nocy. Mówił kilka słów. Wczoraj w nocy poinformował ją, że Czarny Pan właśnie wyruszył na misję z młodszymi śmierciożercami. Ten dzień był jednak dużo gorszy od poprzednich. Odkąd się obudziła, coś nie dawało jej spokoju. Coś ją niepokoiło, nie pozwalało się na niczym skupić. Miała wrażenie, że ktoś z jej bliskich jest w niebezpieczeństwie. Chodziła z kąta w kąt, nie mogą znaleźć sobie miejsca. Teraz tym bardziej starała się wyłapać, czy przypadkiem Snape nie zbliża się do swoich pokoi. Chciała go odszukać, ale bała się wychodzić po ostatnim incydencie z Malfoy’em. Zresztą nawet nie wiedziała, gdzie miałaby go szukać, a przecież nie będzie się kręcić po posiadłości pełnej śmierciożerców i wypytywać, gdzie może znaleźć swojego pana. Najbardziej dobijała ją ta bezsilność, mogła tylko czekać, a tam gdzieś jej bliscy mogli cierpieć. Wrażenie potęgował fakt wyruszenia Voldemorta i jego popleczników na jakąś misję. Snape nic więcej jej nie powiedział, ale jeżeli mieli oni zamiar zaatakować Zakon?

Była akurat w łazience, kiedy usłyszała trzaśnięcie drzwi saloniku. Było dość charakterystyczne, więc nie pomyliłaby go z żadnym innym. Umyła szybko ręce i wyszła. Stał na środku sypialni. Kiedy ją usłyszał, natychmiast odwrócił się w jej stronę, paląc ją wzrokiem.

- Severusie… - chciała go zapytać na jaką misję wyruszył Czarny Pan, ale przerwał jej.

- Rozbieraj się – rzucił krótko.

- Ale Severusie…

- Żadnych “ale”, nie każ mi rozkazywać ci – zagroził.

Zaczęła zdejmować powoli szatę. Nie kazał jej milczeć, więc zaczęła w międzyczasie wyjaśniać, o co jej chodzi.

- Coś bardzo mnie niepokoi. Czuję, że dzieje się coś złego. Ja nie potrafię tego wyjaśnić, ale któreś z Weasley’ów jest w niebezpieczeństwie. Boję się, że to Czarny Pan zaatakował Zakon – patrzył na nią z żądzą w oczach, jej szata znalazła się już na podłodze. Zabrała się do rozpinania gorsetu, ale wciąż gorączkowo starała się wytłumaczyć mu, że coś jest nie w porządku. – Severusie, ja naprawdę zrobię wszystko, co mi każesz, ale sprawdź chociaż, czy oni są bezpieczni, proszę. Proszę – w jej oczach stanęły łzy, a w jego spojrzeniu jakby coś się zmieniło. Zamknął oczy na dłuższą chwilę. Wziął kilka głębszych oddechów.

- Czarny Lord jest w Rumunii. Testuje młodych. Z tego, co wiem, to żadne z Weasley’ów nie ma teraz żadnej niebezpiecznej misji – powiedział spokojnym już głosem. - Tylko Ginewra jest… Do kurwy nędzy! -  odwrócił się na pięcie i wyszedł ze swoich komnat.

Dziewczyna czekała na niego około pół godziny. Założyła z powrotem szatę i znów zaczęła spacerować po pokojach, coraz bardziej się denerwując. Nie miała pojęcia, czy to rzeczywiście chodzi o Ginny, ale coś było nie tak. Nie miała pojęcia, skąd to się wzięło, ale od pewnego czasu miała dziwne przeczucia, jeśli chodzi o Weasley’ów i Harry’ego. Nie była żadną Trelawney, ale czuła to, po prostu czuła.

Podskoczyła, gdy drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Obawiała się, że Snape jest wściekły, i to bardzo. Nie ruszyła się jednak spod okna w gabinecie.

- Granger! – zawołał – chodź tu natychmiast, idiotko! – Nie ruszyła się z miejsca, po chwili poczuła pierwszą falę bólu. Coś było nie tak, i to bardzo. Patrzyła prosto w drzwi do saloniku. Po chwili stanął w nich Severus.

- Co się stało? – zapytała, ale już wiedziała, że dzieje się coś niedobrego. Snape patrzyła na nią jakoś tak dziwnie. Kolejna, mocniejsza fala powoli rozlewała się po jej ciele. Nie poruszała się.

- Co tak się patrzysz, głupia szlamo? Ściągaj te szmaty! – podchodził do niej coraz bliżej. Coś podpowiadało jej, że to nie jest Severus, ale przecież tylko on mógł jej rozkazywać, więc to jednak był on, ale coś w jego ruchach, coś w głosie, w oczach... Właśnie, w oczach nie było nic… pustka, kompletna, zimna pustka. Wcześniej, kiedy na nią patrzył, widziała jego żądzę, widziała ogień, a teraz nic…

- Severusie…

- Jak śmiesz odzywać się do swojego pana po imieniu! Jak śmiesz nie słuchać moich rozkazów?! Już ja cię nauczę! – próbował złapać ją za ramiona, ale wywinęła mu się. To było bardzo dziwne, normalnie nie miałaby żadnych szans uciec, ale mężczyzna miał jakby odrobinę spowolnioną reakcję… Wybiegła z gabinetu, kierując się w stronę sypialni. Ból coraz bardziej w niej narastał, ale nie poddawała się. Obejrzała się i zobaczyła, że stoi w drzwiach. Zatrzymała się.

- Severusie. Musisz z tym walczyć. Musisz przełamać kontrolę. Severusie, to imperius, nie możesz mu się poddać. Walcz. – mówiła, ciągle starając się zmotywować go do wyrwania się spod kontroli zaklęcia, ale on powoli ruszył w jej stronę z lubieżnym uśmieszkiem na ustach, a jego oczy ciągle pozostawały puste. Cofała się coraz bardziej, aż w końcu trafiła na ścianę. Nie miała już gdzie uciec. Podchodził coraz bliżej. Ciągle do niego mówiła, prosiła, błagała, ale nic nie działało.

- Kazałem ci zdjąć te szmaty – ból był niemal nie do zniesienia, słaniała się na nogach. Gorączkowo myślała, jak jeszcze mogłaby mu pomóc, jak sprawić, żeby zwyciężył z klątwą, ale przychodził jej do głowy tylko jeden, naprawdę głupi pomysł. Snape złapał ją mocno za ramię i pociągnął w stronę łóżka. To było straszne, przecież nie mogła pozwolić, żeby ją zgwałcił. Już wiedziała, że nie uważa tego za krzywdę.

Rzucił ją na pościel i zaczął ściągać szaty. Szybko przemieściła się na drugą stronę łóżka i próbowała uciec, ale złapał ją szybciej niż myślała. Pozostało jej już tylko jedno. Musiała go sprowokować. Zamachnęła się i wymierzyła mu siarczysty policzek. Jego głowa odskoczyła lekko na bok. Powoli przekręcił ją z powrotem w jej stronę. Ich oczy spotkały się. Jej pełne lęku, jego zimne, nieobecne.

Trzymając ją ciągle, uderzył ją w twarz wierzchem dłoni. Siła uderzenia zwaliła ją z nóg. Czuła, że upada. Policzek palił ją niemiłosiernie. Nieoczekiwanie poczuła też ostry ból z tyłu głowy. Zobaczyła jeszcze puchowy dywan przed oczami, a później była już tylko ciemność.