część siódma

proszę bardzo o komentarze kolejny rozdział tutaj za dwa trzy dni

Bała się, tak bardzo się bała. Nie wiedziała, co teraz z nią będzie. Co, jeśli Snape naprawdę ją ukarze? W końcu pierwszy raz wyszła z jego kwater, a już wpakowała się w kłopoty. Ręce jej się trzęsły. Dopiero teraz wychodził z niej stres. Uciekła Malfoy’owi, ale już wiedziała, że on jej tego nie daruje. Jeśli tylko nadarzy się okazja, zemści się. Czarny Pan wydawał się być zły na Malfoy’a. Ciągle czuła na sobie ten palący wzrok. Kiedy zamykała oczy, widziała wpatrzone w nią czerwone tęczówki. Próbowała się uspokoić, odprężyć, ale strach ciągle jej na to nie pozwalał.

W takim stanie zastał ją Severus, kiedy wrócił pół godziny później. Pochylił się nad nią i pomógł wstać.

- Nic ci nie jest, Hermiono? – zapytał, przytulając ją do siebie. – Wybacz mi. To był mój błąd, że pozwoliłem ci wychodzić, ale ta misja wyszła tak niespodziewanie, że nie zdążyłem cię uprzedzić, że mnie nie będzie. Już jesteś bezpieczna – wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni, delikatnie położył ją na pościeli, mimo to dziewczyna syknęła z bólu, kiedy otarł się o jej rękę. Zaskoczona spojrzała na swoje ramie. Wyraźnie odcinały się czerwone ślady palców Malfoy’a. Nie zdawała sobie sprawy, że złapał ją aż tak mocno.

- Pierdolony sadysta. Powinienem był wiedzieć, że może się zdarzyć coś takiego. Niech no tylko zdarzy się okazja, a załatwię go tak, że rodzona matka by go nie poznała, gdyby żyła – ciągle odgrażając się, poszedł do saloniku. Po chwili wrócił ze słoiczkiem kojącej maści. Usiadł na łóżku obok dziewczyny i zaczął delikatnie wcierać specyfik w skórę Hermiony. Powolne ruchy jago długich palców i przeciwbólowe działanie maści powoli ją odprężały, jednak ciągle obawiała się jakiejś kary. Postanowiła więc o to zapytać.

- Panie, a moja kara?

- O czym ty mówisz, dziewczyno, to jemu należałoby urwać łeb przy samej dupie – głos miał nabrzmiały wściekłością, ale jego ręka ciągle delikatnie wmasowywała maść w jej ramię. – Poza tym, jesteśmy sami, miałaś do mnie mówić po imieniu. Hmm, może jednak powinienem cię ukarać za podsłuchiwanie, co? – jej zaskoczona mina musiała wyglądać komicznie, bo na jego wargach pojawił się wredny uśmiech.

- Już sama się ukarałam – wyznała – Draco mnie przyłapał i w pierwszej chwili myślałam, że to Lucjusz. Mało nie zaczęłam wrzeszczeć.

- I co zrobił mój chrześniak?

- Odprowadził mnie tutaj i wyjaśnił, jak mam się zachowywać na korytarzach. Był całkiem miły, jeśli mogę to tak określić – chyba chciał coś jeszcze powiedzieć, ale w tym momencie rozległ się przeciągły, przenikliwy gwizd.

- Kurwa! – zaklął niespodziewanie. Chciała coś powiedzieć, ale zakrył jej usta. Wstał z łóżka, złorzecząc na nią i pokazał gestem, żeby poszła za nim. – Ty głupia, mała szlamo. Jak mogłaś mnie tak ośmieszyć?! – wszedł do gabinetu i wyciągnął pióro i pergamin, szybko napisał kilka linijek:

Lucjusz rzucił na mnie zaklęcie podsłuchujące.
Właśnie je uaktywnił.
Musimy udawać, że cię karzę.
Nie zapomnij o odpowiednim zwracaniu się do mnie.
Błagaj, krzycz, płacz, co tam sobie chcesz, tylko wymyśl jakąś karę, bo jestem tak wściekły, że zaraz do niego pójdę i mu nogi z dupy powyrywam.

Mało nie parsknęła śmiechem przy tym ostatnim zdaniu. Pomyślała chwilę i poprowadziła go do sypialni, ciągle błagając i prosząc. Pogrzebała chwilę w komodzie, była pewna, że gdzieś tam jest, w końcu znalazła i odwróciła się do niego z triumfalnym uśmiechem. Skinął tylko głową, nadal wygrażając jej i obrażając na każdym kroku.

- Na kolana, ty brudna szlamo, już ja cię nauczę szacunku1 – o dziwo, żadne z wypowiedzianych przez niego słów nie spowodowało u niej bólu. Nie rozumiała, jak to wytłumaczyć.

- Nie, panie… Błagam, wybacz mi… Już nie będę, obiecuję… Panie, proszę… – jęczała łkając i zacinając się co chwilę. – Tylko nie pas… Błagam, litości…

- Na kolana! – warknął znowu. Dziewczyna wydała dźwięk zdziwienia, gdy zaczął rozpinać swoje spodnie. – Ściągaj te łachy! – zrzucił spodnie, podszedł do niej i wyrwał jej z ręki gruby, skórzany pas. Podszedł do łóżka, oparł na nim jedną nogę i uderzył się po udzie. Nie wydał żadnego dźwięku, kiedy pas zostawiał na jego skórze czerwoną pręgę.

Hermiona jęknęła, zaskoczona tym, co zrobił, nie był to jednak odgłos, jakiego Snape się spodziewał. Odwrócił się do niej i spiorunował ją wzrokiem.

- To tylko rozgrzewka – syknął wściekle. Odwrócił od niej wzrok i kolejny raz uderzył we własną nogę. Tym razem dziewczyna krzyknęła przeraźliwie. W oczach stanęły jej łzy.

- Błagam, przestań… Panie, proszę… - naprawdę chciała, żeby przestał, nie mogła patrzeć, jak zaciska szczęki z bólu. Nie wiedziała dlaczego, ale nie mogła znieść jego cierpienia. Z każdym kolejnym uderzeniem krzyczała coraz głośnej. Nie wiedziała, jak on to robi, że zamiast krzyku bólu wykrzykiwał jeszcze co chwilę:

- To cię nauczy rozumu! Będziesz mi posłuszna…

Hermionie wydawało się, że trwało wieczność, zanim usłyszeli kolejny gwizd, wskazujący na zakończenie działania zaklęcia. Severus rzucił pas na podłogę, jednak ciągle opierał nogę na łóżku. Hermiona szybko podeszła do miejsca, gdzie mężczyzna zostawił słoiczek z maścią. Wzięła ją i usiadła na łóżku przy nodze Severusa. Zaczęła wcierać specyfik w powstającą opuchliznę. Naliczyła kilkanaście czerwonych pręg. Ciągle nie mogła opanować płaczu.

- Dlaczego to zrobiłeś? Przecież mogłeś…

- Myślisz, że mógłbym cię uderzyć? – zapytał, przeszywając ją spojrzeniem czarnych oczu. Sama nie wiedziała, czy tak myśli, więc milczała, ale on wyraźnie oczekiwał odpowiedzi.

- Granger…

- Nie wiem. Nie, chyba nie. – wyjąkała w końcu.

- Ja nie biję kobiet, zapamiętaj to sobie. – “Ale gwałt to już zupełnie co innego”, pomyślała, ale zaraz potem skarciła się za takie myśli. Przecież nie wie, co nim kierowało. Przez te lata w Hogwarcie nauczyła się, że Mistrz Eliksirów nigdy nie działa bez powodu. Zastanawiała się nad tym przez chwilę, ciągle wcierając maść w jego udo. Aż w końcu znowu usłyszała jego głos.

- Nigdy nie spodziewałbym się u ciebie magii bezróżdżkowej, i to tak silnej. Nawet niektórzy czystokrwiści są w stanie bez różdżki wykonać jedynie podstawowe czynności, a ty sprawiłaś, że poruszało się kilkanaście ciężkich tomów. I pozostawiłaś na nich ślady swojej magii.

- Nie rozumiem, co to za ślady? – zapytała, zakręcając słoiczek z mazidłem, jednak jej ręce ciągle gładziły skórę na jego udzie.

- Magia bezróżdżkowa pozostawia ślady na wszystkim, czego dotknie, jeśli można to tak określić. Ślady te są dość nietrwałe, zwykle po kilkunastu godzinach znikają. Czasem są to kształty, czasem jakiś wzór. Twój wzór przypomina trochę kwiaty rysowane na szybach przez mróz.

- Nie wiedziałam, nigdy nie użyłam mojej magii na czymś tak dużym.

- To znaczy, że zrobiłaś to świadomie? – kiedy przytaknęła, mruknął tylko: – ciekawe.

- Na trzecim roku Harry nadmuchał ciotkę, pamiętasz? – zapytała, chcąc mu wyjaśnić, jak do tego doszło, ale na dźwięk imienia jej przyjaciela mężczyzna się spiął.

- Co to ma do rzeczy? – warknął, wydawał jej się być zdenerwowany.

- On opowiedział mi, jak się wtedy czuł i jak skupił się na ciotce. Zaciekawiło mnie to i zaczęłam szukać informacji, a później sama próbowałam skoncentrować moją magię i użyć jej bez różdżki. Pomyślałam, że to może mi się kiedyś przydać.

- Magię bezróżdżkową, zwaną też intuicyjną, najczęściej obserwuje się u dzieci, ale później, gdy już dostaną one różdżki, taka magia zanika, chyba że jest ćwiczona, co nie zmienia faktu, że czarodziejom z mugolskich rodzin przychodzi ona niezwykle trudno. Choć może to zjawisko nie zostało jeszcze na tyle przebadane, żeby mieć pewność – przerwał na chwilę i głęboko wciągnął powietrze. – Możesz już przestać. Nie, żeby nie było to przyjemne, ale działa na mnie w sposób, w jaki wcale nie chcesz, żeby działało – powiedział jakimś zmienionym głosem, łapiąc za jej ręce i opuszczając je. Jego oczy emanowały pożądaniem. Dopiero teraz Hermiona zdała sobie sprawę, że przez cały czas bezwiednie masowała i gładziła jego udo. Czuła, jak na jej policzki wypływa gorący rumieniec kiedy zobaczyła, że jej delikatne ruchy wywołały jego erekcję. Odsunął się od  niej i zabrał nogę z łóżka Wziął spodnie i wszedł do łazienki. Chwilę później usłyszała szum wody. Sama też się podniosła. Zrobiła krok i usłyszała jakiś brzęk, schyliła się i podniosła pas. Pomyślała, że może się jeszcze kiedyś przydać, więc włożyła go do górnej szuflady komody. Kiedy go wyciągała, nie pomyślała nawet, że Snape zamiast uderzyć ją, zacznie sam sobie zadawać razy. W pierwszej chwili kompletnie nie wiedziała, jak się zachować, miała raczej zamiar znaleźć coś, co przy uderzeniu będzie wydawało podobny dźwięk, jak skóra, ale nie dał jej szansy.

Spojrzała na drzwi łazienki. Były uchylone, zza nich ciągle słychać było szum prysznica. Miała ogromną ochotę zajrzeć do środka, szyby prysznica były przezroczyste i mogłaby bez trudu na niego popatrzeć. Sama nie wiedziała, skąd takie myśli wzięły się w jej głowie, ale szybko je odgoniła. Jeszcze tego brakowało, żeby tak łatwo poddała się zaklęciu Malfoy’a. Jak tak dalej pójdzie, to za kilka tygodni sama zacznie obłapiać Severusa...

Postanowiła odejść jak najdalej od niego. Przeszła przez salonik i dotarła do gabinetu. Od razu rzucił jej się w oczy stos książek na biurku. To były tomy, które wybrała w bibliotece i którymi zaatakowała Malfoy’a seniora. Miała teraz okazję obejrzeć ślady pozostawione przez jej magię. Porozkładała książki jedna obok drugiej, zajęły prawie całą powierzchnię biurka. Prawie od razu zauważyła wzory, o których mówił mężczyzna. Wyglądały jak wytłoczone na skórze, ale bardzo delikatnie, dla kogoś, kto ich nie szukał były niemal niedostrzegalne. Znajdowały się przede wszystkim na okładkach, ale znalazła też kilka na pergaminowych stronach. Jej samej bardziej przypominały liście.

W pewnym momencie bardziej wyczuła niż usłyszała jego obecność.

- A jakie ślady pozostawia twoja magia? – zapytała, nie odwracając się.

- Raczej nigdy się nad tym nie zastanawiałem – odpowiedział lekko zaskoczonym głosem. Podszedł, stanął obok niej i bez użycia różdżki podniósł jedną z książek.

Czuła żar bijący od niego, stał tuż obok. Był w samej koszuli i spodniach, na boso, z wilgotnymi włosami. Pomagał sobie gestami, obracał książkę w powietrzu, przekręcał strony. Był bardzo skupiony. Obserwowała go, rękawy koszuli podwinął do łokci. Widziała Mroczny Znak, odcinający się od jego bladej skóry. Jego twarz wyrażała spokój, ale jednocześnie i skupienie.

Podskoczyła zaskoczona, kiedy książka z hukiem wylądowała na blacie. Snape bez słowa odwrócił się i wyszedł. Jeszcze przez chwilę patrzyła za nim, zastanawiając się, dlaczego tak się zachował, ale zaraz jej uwagę zwróciła pozostawiona na biurku książka. Ślady jego magii połączyły się z pozostałościami jej własnej. Delikatnie, opuszkami palców pogładziła pofałdowaną skórę oprawy. Wzór, jaki pozostawił po sobie Severus był dużo wyraźniejszy, przypominał jej trochę płomienie. Podniosła książkę i podeszła do okna. Tak, to zdecydowanie były płomienie. Przy każdym poruszeniu wyglądały jakby pełzały i tańczyły na okładce. Uśmiechnęła się na myśl, że jego ślad to płomienie, a jej – mróz na szybach.

***

Znowu wrócił w środku nocy. Obudziła się i czekała, miała mu zadać pytanie, które nurtowało ją od kilku dni, ale jak dotąd nie miała okazji go zadać.

- Co będzie dalej z Ginny? Czy ona też ma już swojego Pana? - zapytała, kiedy wyszedł spod prysznica. Tej nocy znowu stanął w smudze księżycowego światła, wydawał się to lubić.

- Ginewra ciągle jest w lochach, ale dostała już opiekuna. Z tego, co wiem, wszystko u niej w porządku.

- Co to za opiekun? – spytała zaciekawiona, poznawała coraz więcej zwyczajów jakie panują wśród Śmierciożerców.

- Opiekun ma za zadanie utrzymywać więźniarkę w dobrym stanie, zanim zostanie ona podarowana któremuś z Kręgu. Jak pewnie zauważyłaś, niewolnica ma być nagrodą dla takiego mężczyzny, dlatego musi być w formie, żeby później zadowalać swojego Pana. – odpowiedział, patrząc ciągle w gwiazdy.

- Wiesz, kto jest opiekunem Ginny? – po tym pytaniu spojrzał na nią, westchnął i poszedł na swoją stronę łóżka. Dopiero kiedy już się położył i założył ręce na głowę, odpowiedział:

- Tylko Czarny Pan i sam opiekun wiedzą, kto zajmuje się daną niewolnicą. Zdarzało się, że niewolnica zostaje podarowana swojemu opiekunowi i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że opiekun ma obowiązek zajmować się niewolnicą i nie może jej tknąć. Pan może już robić, co chce. Kiedyś jedna więźniarka rozpoznała w Panie opiekuna i przez to zwariowała i się zabiła – Hermiona widziała, że mówi jej to wszystko dość niechętnie, ale cieszyła się, bo nie unikał odpowiedzi na zadane pytania. Cieszyła się, bo przynajmniej traktował ją jak dorosłą.

- Nie rozumiem, dlaczego zwariowała...

Znowu westchnął.

- Pomyśl, jak sama przeżyłaś to, co się działo. Mężczyzna najpierw się nią opiekował, rozmawiał z nią, żartował, był dla niej miły, a później w trakcie ceremonii zgwałcił, potem bił i wykorzystywał.

- Rozumiem. A czy ty możesz odwiedzić Ginny? Chciałabym jej przekazać, że u mnie wszystko w porządku. Pewnie się martwi.

- Zobaczę, czy będę miał czas. A teraz daj mi już spać, jestem zmęczony.

- Oczywiście. Wybacz. – w odpowiedzi usłyszała tylko ciche mrukniecie i chwilę później już spał. Musiał być wykończony po nocnej misji. Niestety Hermionie nie było łatwo zasnąć tej nocy. Tyle rzeczy się wydarzyło.