część szesnasta

Hermiona wracała od Ginny w dużo lepszym humorze. Jej przyjaciółka ostatnio wiele przeszła, ale widać było, że się nie poddaje. Miała nadzieję, że udało jej się poprawić samopoczucie Ginny. Tak, jak robiła to wiele razy wcześniej. Zawsze starała się kogoś pocieszyć, choć jej samej pękało serce. Taką znali ją przyjaciele. Przecież nie mogła pokazać im swojej słabości. Musiała być silna dla nich.

Potknęła się i prawie upadła. Syknęła z bólu, kiedy silna ręka zacisnęła się na jej nadgarstku, ale mężczyzna tylko spojrzał na nią ostro swoimi onyksowymi oczami i poszedł dalej, stawiając wielkie kroki. Nic dziwnego, że się potknęła, skoro prawie za nim biegła. Wiedziała, że tak musi być, bo po drodze mijało ich wielu śmierciożerców, ale wcale nie uśmierzało to bólu w ręce. Do komnat Voldemorta szli dokładnie w ten sam sposób. On szedł, a ona truchtała za nim. Zdziwiła się, kiedy rano bez słowa wyprowadził ją ze swoich kwater i pociągnął przez niemal cały dwór McNair. Miała okazję zobaczyć, że ten budynek był naprawdę monstrualny. Co kawałek skręcali w jakiś korytarz, a po drodze mijały ich dziesiątki sług Czarnego Pana. Odetchnęła z ulgą, kiedy znowu znalazła się w znajomych ścianach. Severus jednym machnięciem różdżki przywołał maść na siniaki i kazał jej posmarować rękę. Nie patrząc na nią, nakazał jej czekać w sypialni. Spodziewała się tego, w końcu minęło już dużo czasu od ostatniego razu…

Usiadła na łóżku i wolno wmasowywała gęsty krem w powstającego siniaka. Zastanawiała się nad dzisiejszym rankiem.

* * *

Obudziła się pierwsza. Przez chwilę była zdezorientowana, czuła na sobie czyjeś ręce. Dopiero po chwili przypomniało jej się, że zasnęła w ramionach Severusa. Było jej ciepło i przyjemnie, ale musiała się ruszyć. Paląca potrzeba nie pozwoliła jej dłużej rozkoszować się tą sytuacją. Powoli, ale skutecznie wyplątała się z objęć mężczyzny i w ekspresowym tempie znalazła się w łazience. Nie zastanawiając się długo, wzięła prysznic i dopiero wtedy wyszła. Severus był ciągle pogrążony we śnie. Przykrywająca go pościel zsunęła się aż do pasa. Leżał na plecach z nagim torsem. Dokładnie pamiętała, jakie uczucia wzbudził w niej ten widok. Miała ochotę podejść do niego, usiąść na łóżku i całować jego bladą skórę. Chciała dotknąć każdej blizny, zbadać jej fakturę. Aż ją korciło, żeby językiem pieścić jego sutki. Chciała pocałować te usta, uchylone delikatnie we śnie. Już zrobiła kilka kroków w stronę łóżka, kiedy nagle rozległ się trzask, a w sypialni zmaterializował się skrzat z naręczem ubrań. W tamtej chwili sama nie wiedziała czy cieszy się z nagłego pojawienia stworzonka, czy wręcz przeciwnie. Niestety, dźwięk pojawienia się Markotki obudził śpiącego mężczyznę. Błędnym wzrokiem rozglądał się po pokoju, aż w końcu zatrzymał go na niej. Uśmiechnęła się do niego, przypominając sobie, co usłyszała od niego w nocy. Jej uśmiech się jeszcze poszerzył, kiedy zobaczyła błysk w jego oczach. Podniósł się do pozycji siedzącej, ale zaraz złapał się za głowę i z jękiem opadł znowu na poduszki.

- Markotko, przynieś coś lekkiego na śniadanie – zarządziła Hermiona krzątającemu się skrzatowi i poszła bez słowa do saloniku, by poszukać eliksiru na kaca. Szybko znalazła odpowiednią buteleczkę  i z wszystkowiedzącym uśmiechem wręczyła ją Severusowi. Mężczyzna wypił go jednym haustem i skrzywił się okropnie.

- Tyle lat pracy, a mi wciąż nie udało się poprawić smaku tego paskudztwa.

- Widocznie kto nadużywa alkoholu, musi swoje przecierpieć – kiedy na nią spojrzał, z jej ust spełzł uśmiech, z jakim mówiła to zdanie. Jego wzrok był tak intensywny, a słowa wstrząsające:

- Musiałem jakoś odreagować wspomnienia panny Weasley. Pozwoliła nam je obejrzeć w myślodsiewni – stała przed nim i dłuższy czas nie wiedziała, co ma powiedzieć.

- Przepraszam. Ja nie chciałam… - stała chwilę ze spuszczoną głową, aż skrzatka zniknęła z kolejnym trzaskiem, na który dziewczyna podskoczyła.

- Co się wczoraj stało? – usłyszała jego cichy głos. Spojrzała na niego. Właśnie wstawał, żeby się ubrać. Nie patrzył na nią.

- Właściwie to nic, poza tym, że mnie śmiertelnie przestraszyłeś… Ja boję się ludzi pijanych…

- To przeze mnie? – ciągle na nią nie patrzył, ale jego głos był dziwny.

- Nie, to stara historia, jeszcze z dzieciństwa. Nie ma o czym mówić – odpowiedziała wymijająco. – Naprawdę nic nie pamiętasz?

- Czyżby jednak wczoraj działo się coś, co powinienem pamiętać? – spojrzał na nią z uniesioną brwią, a ona przez chwilę zastanawiała się, co odpowiedzieć.

- Próbowałam namówić cię na zwierzenia – odpowiedziała zgodnie z prawdą, ciekawa jego reakcji. Zezłości się czy raczej będzie rozbawiony?

- I czego się dowiedziałaś? – prychnął.

- Że po pijaku nie jesteś rozmowniejszy niż na trzeźwo – odpowiedziała. Nie chciała mu mówić o tym, czego się o nim dowiedziała. Nie teraz. Może kiedyś, jeśli uda jej się zachować z nim dobre relacje. Teraz jej życie było zbyt niepewne, by cokolwiek planować, a takich rzeczy lepiej było mu na razie nie mówić.

 Potem zjedli śniadanie w miłej atmosferze. Nie rozmawiali wiele. Widziała, że Severus nie ma zbytnio ochoty na jedzenie, ale wmuszał w siebie kanapki z szynką i ogórkiem. Miała wrażenie, że gdyby miał zjeść coś innego, nie przełknąłby ani kęsa. Widocznie nawet po eliksirze nie czuł się zbyt dobrze…

* * *

Głośne walenie w drzwi przerwało jej rozpamiętywanie wydarzeń poranka.

- Snape, otwieraj, wiem że jesteś w środku! – usłyszała głos Draco Malfoy’a. Poznała go bez żadnego problemu nawet przez drzwi, w końcu słyszała go tyle razy…

Hermiona podejrzewała, że Severus nic nie słyszał – z łazienki dochodził szum wody.

- Wuju, jesteś mi potrzebny, stało się coś, o czym musisz wiedzieć! – Draco nie ustawał w próbach zwrócenia na siebie uwagi. W końcu Hermiona weszła do łazienki żeby przekazać mężczyźnie, że jego chrześniak dobija się do drzwi. Stanęła krok za drzwiami, nie potrafiąc się odezwać. Szyby prysznica były zupełnie przezroczyste, więc miała wspaniały widok na tylne rejony ciała Severusa. Na dodatek w lustrze odbijała się jego odprężona twarz. Oczy miał zamknięte i pozwalał wodzie swobodnie spływać. W pewnym momencie otworzył oczy i spojrzał na nią z nieskrywanym zdziwieniem w oczach. Kiedy milczała jeszcze chwilę, jego twarz wykrzywił wredny uśmieszek.

- Czyżbyś się niecierpliwiła? – zapytał myśląc, że ją to speszy, ale ona odpowiedziała podobnym uśmiechem.

- Niecierpliwi się… Draco pod drzwiami. Dobija się, krzyczy, że ma dla ciebie jakieś ważne informacje.

- Wpuść go. Powiedz, że za chwilę przyjdę – jego głos nagle stał się bardziej napięty i twarz od razu przybrała tę obojętną maskę, którą tak dobrze znała.

- Ale… - chyba musiał wychwycić strach w jej głosie, bo spojrzał na nią ostro.

- To jest Draco, nie Lucjusz… idź, otwórz te cholerne drzwi, nim chłopak zwróci na siebie jeszcze większą uwagę.

Hermiona wyszła z łazienki, ale ociągała się trochę idąc do saloniku. Chłopak nie ustawał w próbach dostania się do środka. Wzięła kilka głębszych oddechów żeby się uspokoić i nacisnęła klamkę. Zerknęła na niego. Wyglądał normalnie. Podobnie jak wtedy, gdy spotkała go na korytarzu. Miał na sobie wytworne, czarne szaty czarodzieja.

- Granger, gdzie mój wujaszek? - starał się mówić swobodnie, ale jego twarz była napięta i blada.

- Mój pan jest pod prysznicem, prosił, żeby Pan na niego zaczekał. Proszę usiąść – powiedziała ze spuszczoną głową, wskazując sofę.

- No, szybko się uczysz. Na szczęście. Ale do mnie możesz się odnosić normalnie, nie przepadam za zbytnią służalczością – rozsiadł się wygodnie na wskazanym przez nią meblu. - A ty jesteś na to zbyt temperamentna. Mój nos do tej pory pamięta tę twoją piąstkę. 

Nie odpowiedziała na tę zaczepkę, nie chciała ryzykować. Nie za bardzo wiedziała też, jak ma się zachować, więc usiadła w fotelu jak najdalej od chłopaka. Spędzili w milczeniu kilka minut, aż w końcu pojawił się Severus. W pełni ubrany i z suchymi włosami, a to wskazywało na to, że się spieszył.

- Chodźmy do gabinetu, powiesz mi, dlaczego próbowałeś rozwalić moje drzwi.

Draco wstał i wszedł do pomieszczenia za Snape’m. Zaczął mówić zanim zamknął drzwi.

- Ci idioci, Potter, Weasley i kilku innych zaatakowali… - trzask drzwi zagłuszył resztę słów. Podeszła i próbowała coś podsłuchać, ale któryś z mężczyzn musiał rzucić zaklęcie wyciszające.

Zastanawiała się, co mogli zaatakować jej przyjaciele. Czyżby próbowali je uwolnić i zaatakowali posiadłość McNair? Czy w ogóle wiedzą, gdzie więzi je Voldemort? Sami przecież nie mieli żadnych szans na pokonanie armii śmierciożerców. Bez doświadczonych aurorów, a przynajmniej całego Zakonu nie dadzą rady ich odbić.

Kilka minut później drzwi gabinetu ponownie się otworzyły i Draco wyszedł na korytarz, nie zwracając na nią najmniejszej uwagi. Severus wyszedł z gabinetu zaraz za nim. Również bez słowa poszedł do sypialni. Wrócił chwilę później z maską w dłoni i ciężkim, czarnym płaszczem przewieszonym przez ramię.

- Severusie…? – zawołała za nim, kiedy już był przy drzwiach. – Coś się stało, prawda? Możesz mi powiedzieć? - mężczyzna odwrócił się i zmierzył ją wzrokiem.

- Twoi skretyniali przyjaciele zaatakowali Malfoy Manor, prawdopodobnie skądś dowiedzieli się, co się przydarzyło pannie Weasley. Lucjusz zbiera już śmierciożerców żeby odeprzeć atak, a właściwie osaczyć ich i pozabijać. Skrzaty, na szczęście, ostrzegły również Draco. Muszę spróbować powstrzymać tych idiotów, zanim wszystkich ich powybijają jak kaczki – widziała, że był zdenerwowany. Jej przyjaciele zaatakowali dom Malfoy’ów. Sama uważała to za totalną głupotę. On pewnie już całkiem zwątpił w ich inteligencję, ale zawsze robił wszystko żeby ich chronić i teraz było tak samo, pomimo tego, że Zakon go odrzucił po śmierci Dumbledore’a. Sama też mu nie ufała, do czasu… Teraz wiedziała już, że Severus jest dobrym człowiekiem. – Nie otwieraj nikomu i nie wychodź, dopóki nie wrócę.

Podeszła do niego i objęła. Po chwili odsunął ją od siebie. Patrzył jej w oczy z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Uważaj na siebie – powiedziała, nie odrywając wzroku od jego twarzy. Przez chwilkę wydawało jej się, że on chce coś powiedzieć, ale prychnął tylko i zatrzasnął za sobą drzwi. Znowu poczuła się bezbronna i bezradna. Tak bardzo chciałaby pomóc Harrey’mu i Ronowi tak, jak robiła to zawsze, ale teraz nie było jej z nimi. Musieli liczyć tylko na siebie, ale bez niej, widać, mieli jeszcze bardziej szalone pomysły niż zazwyczaj. Prawdopodobnie było tak, jak mówił Severus. Dowiedzieli się, że Ginny została zgwałcona przez Malfoy’a i chcieli się zemścić.

Siedziała sama kilka godzin. Strasznie się niecierpliwiła i po głowie chodziły jej najgorsze scenariusze. W końcu, ile można przekonywać kilku nastolatków żeby uciekali, zamiast głupio dać się zabić. Bała się, że coś stało się Severusowi albo któremuś z jej przyjaciół. Przestraszyła się tym bardziej, że jakieś pół godziny po wyjściu Snape’a do drzwi zaczął dobijać się Lucjusz Malfoy. Bała się odpowiedzieć, że jej pana nie ma, wolała milczeć. Po kilku minutach usłyszała jakiś inny głos, który powiedział coś, że Snape pewnie gdzieś poszedł albo jest w swoim laboratorium i obaj mężczyźni oddalili się, przy czym Lucjusz zaczął głośno przeklinać Mistrza Eliksirów.

Skrzatka pozapalała świece, kiedy zaczęło się robić ciemno, a Severusa ciągle nie było. W końcu kiedy Hermiona zaczęła już chodzić po saloniku w tę i z powrotem z niecierpliwości, stanął w drzwiach. Dziewczynie zamarło serce, kiedy blask świec oświetlił jego twarz i szaty. Był cały we krwi, a  jego oczy wyrażały smutek…