Część trzydziesta pierwsza

Niemoc w końcu przełamana. Kolejna część dla Was. Dla wiedźm.
Nie przedłużając - zapraszam.

Ciemność była wokół niej i w niej samej. Nie wiedziała, gdzie się znajduje, nie istniało tu i teraz, była tylko czerń. Czuła się odprężona i spokojna. Nie miała już ciała, stała się niematerialna. Poruszała się w nieokreślonym kierunku, ale nie przejmowała się tym. W końcu była bezpieczna i szczęśliwa. Potem nagle nie była już sama. Wokół niej rozbrzmiewały szmery, coś jej dotykało. Coś równie nierealnego jak ona sama. Poczuła, że to ją oplata jak macki, unieruchamia, nie pozwala zaznać spokoju. To trzymało coraz mocniej, zatrzymało jej wędrówkę, zniewoliło. Próbowała się uwolnić. Walczyła, ale była zbyt słaba, to coś ciągnęło ją w otchłań. Potem przyszedł ból. Poczuła go w sobie, w każdej cząstce swojej duszy i ciała, do którego nagle wróciła. W przełyku czuła ogień, który wędrował coraz głębiej i głębiej, walczyła z nim. Walczyła z mackami, które stały się tak samo materialne jak jej ciało. Walczyła przeciwko wpatrującym się w nią ślepiom. Przeciwko złowrogim szeptom i pomrukom. Rzucała się, szarpała i gryzła, ale to nie mijało. Nie miała sił. Poddała się.

Znowu obudziła się w zupełnie nieznanym jej pomieszczeniu. To było męczące, co dzień budzić się gdzie indziej. Chciała się podnieść, ale nie miała sił. Zebrała się w sobie i usiadła. Zakręciło jej się w głowie i zrobiło niedobrze. Łapała spazmatyczne oddechy, starając się nie upaść. Nie wiedziała, czy lepiej krzyknąć, wezwać pomocy, czy udawać, że ciągle śpi. Bała się. Nie wiedziała, czy ciągle jest w jego komnatach, czy, nie daj, Merlinie, w jego domu... Ale mogła się spodziewać wszystkiego. Oparła się na rękach i zaczęła się zastanawiać. Głowa tak strasznie ją bolała, oczy piekły. Strach i obrazy z poprzedniego dnia wróciły. Błyskawice, a w ich świetle on. Czuła obrzydzenie na wspomnienie, co jej zrobił, i nienawiść, a jednocześnie tak bardzo się bała i sama już nie wiedziała, które z tych uczuć jest silniejsze.

Przetarła dłońmi twarz. Dlaczego to działo się naprawdę, dlaczego to nie mógł być tylko sen, tak jak te macki, które ją więziły? Powinna się obudzić w Norze. Dłonią natrafiła na końcówkę warkocza. Nie lubiła warkoczy. Powinno być lato. Zdjęła wstążkę i rozplotła część warkocza. Kosmyk po kosmyku. Powinna latać na miotle i biegać boso po trawie. Charlie powinien biegać razem z nią. On też nie lubił warkoczy. Jej oddech uspokoił się, wspomnienia pozwoliły jej zapomnieć i poczuć się lepiej, więc się w nich zatraciła. Mogłaby być jesień, lubiła zapach suchych liści. Zawsze miała wrażenie, że to jej pora roku. Usłyszała ciche kroki, ale zignorowała je. Bliźniacy zakopaliby ją w liściach. Zaplotła część warkocza, był za luźny. Rozplotła ponownie. Kiedyś nastraszyli tak mamę, ona schowała się w liściach i wszyscy jej szukali. Potem wyskoczyła ze śmiechem. Wtedy po raz pierwszy widziała, jak mama płacze. Zaplotła warkocz. Tym razem był ciasny. Za ciasny. Ponownie rozplotła włosy. Bill nosił ją na barana. Uczył latać na miotle i pokazywał jak się podkradać. Był niezastąpiony w podbieraniu mamie ciasteczek. Znowu zaczęła zaplatać włosy. Powinien być tu tata. Zaśpiewałby jej kołysankę jak wtedy, kiedy była mała albo czegoś się przestraszyła. Zaczęła nucić melodię bez słów. Warkocz wyszedł idealny. Tata lubił warkocze. Ktoś do niej podszedł i usiadł na łóżku.

- Tato, jesteś najlepszy na świecie - rzuciła się w objęcia przybysza. Tak bardzo potrzebowała kogoś. Kogokolwiek. To nie był tata, to była jakaś kobieta, nawet na nią nie spojrzała. Tak bardzo chciała być sama. Zaczęła się wyrywać i szarpać w uścisku.

- Ginny, to ja, Hermiona, uspokój się. - Ona ją puściła, ale złapała za ramiona i zmuszała żeby na nią spojrzeć. Nie chciała, nie chciała patrzeć. Była taka słaba, wszystko ją bolało. Chciała być w domu. Dziewczyna ujęła w dłonie jej twarz. I zmusiła do spojrzenia sobie w oczy. Były takie znajome.

- Ginny? Poznajesz mnie? - Czy poznaję? Chciała odwrócić głowę. Powinna być... Znowu zaczęła rozplatać włosy, ale ona jej przerwała. Odrzuciła pasma do tyłu i znowu kazała na siebie patrzeć. Kto... Hermiona.

- Posłuchaj, jesteś bezpieczna. Jesteś w komnatach Severusa. Malfoy... - Przerwał jej krzyk. To ona sama krzyczała... Zakryła rękami głowę, przywarła do ściany i skuliła się w obronnym geście. Oczami wyobraźni zobaczyła jego. Rozejrzała się spłoszona po pokoju. - Spokojnie, on tu nie przyjdzie. Lucjusz tu nie przyjdzie. Tylko Draco... - Przestała słuchać.

Mogłaby być zima. Lubiła zabawy na śniegu. Wojnę na śnieżki. Zawsze, kiedy spadł pierwszy śnieg, urządzali bitwę. Śnieg był taki czysty. Sięgnęła po włosy i zaczęła je ponownie splatać.

- Ginny... Ginny!

Zaplatała kosmyk po kosmyku. Mogłaby latać na miotle w mroźny dzień. Mróz szczypałby jej policzki. Mogłaby latać z Fredem i Georgem, oni nie lubili warkoczy. Zaczęła rozplatać włosy. Woleli, kiedy w pędzie rude kosmyki powiewały za nią jak flaga. Byli z niej tacy dumni. Mimowolnie zarejestrowała, że dziewczyna... Hermiona, tak, jej oczy były takie znajome. Ona wyszła. Mogłaby być wiosna. Wiosną zawsze zbierała kwiaty w ogrodzie. Percy znał nazwę każdego z nich.

Pogrążyła się we wspomnieniach. Znowu była w domu. Bezpieczna, otoczona najbliższymi i szczęśliwa. Nie czuła głodu, nie była zmęczona, nic się nie liczyło. Nie zauważała upływającego czasu. Dziewczyna wróciła po minucie, a może po godzinie... Stanęła koło łóżka, wyjęła jej włosy z niestawiających oporu palców i spięła je wszystkie. Ręce bezwładnie opadły na kolana. Zaczęła wygładzać fałdkę na materiale spodni. Mogłoby padać... Ta dziewczyna, Hermiona, złapała jej dłonie i zamknęła w uścisku. Mogłoby... Mogłoby...

- Ginny, spójrz na mnie. - Nie chciała, uparcie zacisnęła powieki. Chciała pozostać bezpieczna, ale ona wpatrywała się w nią z taką intensywnością, że w końcu podniosła wzrok. Jej oczy. Znała jej oczy. Dziewczyna uśmiechnęła się, a wtedy Ginny zalały ciepłe uczucia. Znała ten uśmiech. Hermiona. - Chodź ze mną, zjemy śniadanie, a potem oprowadzę cię po pokojach. Chyba zostaniesz u nas jeszcze na jedną noc. Postaram się przekonać Severusa, że jest ci to potrzebne. - Słyszała słowa, ale ich nie rozumiała. Nie wywoływały w niej żadnych emocji. Tylko to jedno słowo: Severus. Coś poczuła, ale była zbyt otępiała, żeby rozpoznać ukłucie rozczarowania. Hermiona pomogła jej wstać, a potem, podtrzymując, zaprowadziła do innego pokoju z wielkim łożem i usadziła ją przy niewielkim stoliku zastawionym jedzeniem. Włożyła jej sztućce w ręce i kazała jeść. Dłonie jej drżały. Zdawało jej się, że są bardzo ciężkie i zaraz upuści widelec. Nabieranie jedzenia i przeżuwanie kosztowało ją dużo więcej wysiłku niż przypuszczała. Czuła się tak, jakby wszystko miało smak popiołu, nie obchodziło ją, co wkłada do ust. Nagle zrobiło jej się gorąco, potem oblał ją zimny pot. Żołądek ścisnął jej się i czuła, jakby miał wywrócić się na drugą stronę. Poderwała się z krzesła z paniką w oczach. Hermiona szybko zorientowała się w sytuacji i otworzyła przed nią drzwi łazienki.

Następne minuty były koszmarem. Obrzydliwy smak w ustach, łzy cieknące po policzkach i ten odór. Poczuła się, jakby ponownie była w celi zaraz po tym, kiedy... Chciała umrzeć. Jej wnętrzności kurczyły się i skręcały, powodując okropny ból. Miała trudności ze złapaniem tchu. Czuła, że ktoś jest za nią, ale odepchnęła osobę, która chciała jej pomóc. Między kolejnymi falami mdłości zdołała wycharczeć tylko "wyjdź". Głośny plusk zagłuszył kroki, ale Ginny poczuła, że została sama. Nie chciała, by ktokolwiek widział jej całkowite upokorzenie i poniżenie. Nie potrzebowała nikogo.  Złapała głębszy oddech, a potem kolejny, czekając na kolejne mdłości. Drżała na całym ciele. Jej twarz była mokra od łez i potu. Rozdygotana i bezsilna osunęła się na zimną posadzkę łazienki. Jej wzrok, co chwilę tracił ostrość widzenia. Miała już tego wszystkiego dosyć. Nie chciała więcej czuć się tak... Nie chciała czuć nic. Zamknęła oczy i popadła w otępienie.

Ktoś wszedł do łazienki i usiadł obok Ginny. Dziewczyna nie miała siły podnieść głowy i sprawdzić, kto to. Dopiero, kiedy Hermiona się odezwała Ginny ją rozpoznała, ale nie zareagowała w żaden sposób. Po chwili jej głowa znalazła się na kolanach przyjaciółki. Ruda poddała się bezwolnie, kiedy Hermiona podawała jej eliksiry i kazała pić małymi łyczkami. Jej kojący głos powoli docierał do niej i pomagał wrócić do rzeczywistości. Za sprawą mikstury żołądek uspokajał się. Ginny nie wiedziała, co chce zrobić. Odsunąć się i nie pozwolić sobie pomóc czy pozostać bierną. W końcu zmęczenie wygrało. Leżała z głową na kolanach przyjaciółki tak długo, że czas przestał się liczyć. Dopiero, kiedy poczuła, że coś kapnęło na jej policzek, otworzyła oczy i spojrzała na przyjaciółkę. Jej twarz była mokra od łez. Oczy napuchnięte i czerwone. Wpatrywały się w siebie przez chwilę. Żadna z nich nie zorientowała się, że w łazience jest ktoś jeszcze. Dopiero cichy, głęboki głos kazał im podnieść wzrok na przybysza.

- Dosyć już tego mazgajstwa. - Zarówno Ginny, jak i Hermiona nie usłyszała, kiedy wszedł. Jego długie, czarne włosy, spadające w tłustych strąkach na ramiona, podkreślały bladość cery i liczne zmarszczki. Ginny była zbyt oszołomiona, by wyłapać nutę ironii w jego głosie, ale Hermiona uśmiechnęła się przez łzy. Mężczyzna podszedł, uklęknął obok nich i zaczął badać Ginny. Jego chłodne palce rozchylały jej powieki, otwierały usta, przekręciły głowę, ale dziewczyna nawet nie zaprotestowała.

- Jadła coś?

- Tak, ale potem zwymiotowała.

- To dobry znak, organizm oczyszcza się z resztek toksyn. Jutro poczuje się lepiej, a na razie dostanie jeszcze eliksir nasenny. - Potem już zupełnie przestali zwracać na nią uwagę. Snape przelewitował ją do pokoju i położył na łóżku, w którym wcześniej spała. Hermiona otuliła ją kołdrą i podała jeszcze jeden eliksir, który dostała od swojego pana. W ostatnich przebłyskach świadomości usłyszała cichą rozmowę, ale nie zdążyła zastanowić się nad znaczeniem słów.

- Podałaś jej eliksir, który dałem ci rano.

- Tak, w łazience, kiedy już byłam pewna, że go nie zwróci. Sądzisz, że jej pomoże?

- Liczę na to. Powinien zadziałać podobnie jak mugolskie antydepresanty.

***

Kolejne dni były dla Ginny bezbarwnym ciągiem. Pomiędzy nielicznymi kolorowymi plamami, gdzie jej emocje były żywsze, rozciągała się szarość i mgła. Nie potrafiła sobie tego wytłumaczyć. Od kiedy tylko pamiętała, była bardzo emocjonalną osobą. Jej wzburzenie potrafiło w jednej chwili zmienić się w śmiech, a śmiech w smutek. Kiedyś nawet bawiła się w przypisywanie emocjom określonej barwy, a potem wylewała na papier własne odczucia. Jej obrazy zwykle były mieszaniną żywych barw. Teraz jej emocje były jakby stłamszone. Barwy wyblakły i rozmyły się, pozostawiając szarość z nielicznymi tylko smugami koloru, zupełnie jakby malując swoje odczucia miała do dyspozycji same ołówki.

Nie potrafiła też znaleźć sobie miejsca, kiedy zostawiła na całe dnie sama w komnatach Malfoya. W końcu siadała albo na parapecie i godzinami obserwowała ogród albo próbowała czytać. Wieczorem jednak i tak zawsze siadała w rogu pokoju, tym samym, w którym pierwszego dnia starała się ukryć przed Malfoyem. Potrzeba schowana się była silniejsza od niej. Malfoy nawet raz postawił tam fotel, żeby jej to uniemożliwić, ale odsunęła ciężki mebel. Zwykle tam właśnie zasypiała. Tylko raz doczekała jego powrotu do komnat, ale wtedy wszedł, wyjął coś z komody, a potem poszedł do gabinetu, nie zwracając na nią uwagi. Wtedy również zasnęła. Budziła się zawsze na łóżku, ale w pełni ubrana, dlatego sądziła, że przenosi ją zaklęciem, bo przecież obudziłaby się, gdyby jej dotknął. Z każdym kolejnym dniem czuła się coraz bardziej niepewna siebie. Do wyznaczonej daty jej ślubu z Malfoyem było coraz bliżej, a ona nie mogła zrobić nic, żeby tego uniknąć. Nie mogła liczyć na nikogo, nawet na Hermionę, która ciągle prosiła ją, żeby dała sobie szansę na szczęście... Jakie szczęście? Z kimś, kto stwierdził, że jeśli Ginny nie będzie posłuszna, odbije się to na samej Hermionie? Kolejny raz wróciły wspomnienia z dnia powrotu do komnat Mafoya po zatruciu.

***

Rano czuła się bardzo dziwnie, jakoś tak nierealnie, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Poza Hermioną, która tylko na nią patrzyła, nie mówiąc ani słowa. Kiedy Malfoy zabrał ją jakimś dziwnym przejściem do swojego pokoju, Hermiona nawet nie zaprotestowała. Mężczyzna zamknął za nimi drzwi zaklęciem, posadził ją na krześle, usiadł naprzeciwko i kazał jeść śniadanie. Dziewczyna bała się, jednak nie panikowała, była dziwnie spokojna. Wzięła widelec w rękę i zaczęła nim rozdrabniać jajka na coraz mniejsze kawałki, ale nie włożyła niczego do ust. Przyglądał się jej, ale ona nie podnosiła wzroku, nie chciała znowu zobaczyć tej znienawidzonej twarzy, niby innej, ale tak podobnej do tamtej. Wolałaby być gdzieś indziej, ale nie próbowała już zamknąć się przed światem i pogrążyć we wspomnieniach. Bała się za każdym razem, kiedy wracała pamięcią do tamtych chwili. Nie chciała popaść w obłęd, ale zdawała sobie sprawę, że była bardzo blisko takiego stanu.

- Posłuchaj. - Zadrżała, kiedy jego głos przerwał jej rozmyślania. - Pójdziemy dziś na Pokątną. Jesteśmy umówieni z pewną dziennikarką, która zrobi z nami wywiad i opisze naszą wielką miłość. Potem pójdziemy zamówić suknię ślubną oraz szatę dla mnie i pokażemy się razem na lunchu. - Mówił powoli, lekko przeciągając słowa, jakby nie był do końca pewny, czy ona go w ogóle rozumie. - Oczekuję, że będziesz się zachowywać stosownie. Inaczej będę zmuszony ukarać cię za nieposłuszeństwo. Ostrzegam cię, że konsekwencje za twoje złe zachowanie poniesie Granger. To samo dotyczy ucieczki, to twoja przyjaciółka zostanie ukarana, jeśli chociaż spróbujesz. - Ginny nie wierzyła w to, co słyszy, ale kiedy podniosła na niego wzrok, wpatrywał się w nią intensywnie.

- Snape ci nie pozwoli - powiedziała cicho. On tylko zaśmiał się drwiąco.

- Już pozwolił.

- Jesteś draniem i sadystą - wysyczała mu w twarz - dokładnie tak samo jak twój ojciec.

W tym momencie zrozumiała, że przesadziła. Oczy pociemniały mu z gniewu. Jednym płynnym, błyskawicznym ruchem poderwał się ze swojego krzesła, złapał ją za ramiona i przyparł do pobliskiej ściany. Lodowaty dreszcz strachu przeszył jej ciało, kiedy złapał ją za gardło. Była pewna, że ją udusi. W jej oczach zakręciły się łzy strachu.

- Uważaj na słowa, rudzielcu. Bo rzeczywiście potraktuję cię jak Lucjusz. Może wtedy zauważysz różnicę między nim, a tym, jak zachowywałem się do tej pory. A może wolałabyś należeć do niego, co? - Jego schrypnięty, nasączony wściekłością głos rozbrzmiewał tuż przy jej uchu. - Uprzedzam cię, że milczenie przyjmę jako potwierdzenie. Chcesz, żebym mu cię oddał?

- Nie - ledwie zdołała wydusić przez ściśnięte gardło. Puścił jej ramię, a ręką spoczywającą do tej chwili na jej szyi sięgnął po jej dłoń.

- W takim razie przygotuj się, kochanie. - Z pełną galanterią ukłonił się i złożył delikatny pocałunek na jej dłoni. - Za pół godziny wychodzimy.

Odwrócił się na pięcie i opuścił pokój trzaskając drzwiami, a pod nią ugięły się nogi. Wiedziała, że ostatnie słowa i jego zachowanie to tylko gra, ale pokazał jej w ten sposób, jak ma się zachowywać. Pokazał, czego oczekuje. Musi być posłuszna i grać swoją rolę, inaczej ucierpi Hermiona. Ginny nie mogła uwierzyć, że jej przyjaciółka tak go broni, przecież on właśnie jej groził... Widelec z cichym brzękiem upadł na podłogę, kiedy rozluźniła mięśnie. Nawet nie pomyślała, żeby użyć go do obrony, była zbyt przerażona i zaskoczona nagłym wybuchem Draco. To był jeden z momentów, kiedy jej emocje były żywsze. Właściwie cały tamten dzień obfitował w silne emocje, dopiero potem zaczęła się szarość. Teraz nawet wspominanie tamtych chwil nie budziło w niej jakichkolwiek odczuć, ale wtedy było inaczej.

Kiedy szła ulicą Pokątną z Malfoyem pod rękę, a wszyscy przechodnie gapili się na nich, czuła się okropnie. Co prawda, nikt ich wtedy nie zaczepił, nikt się nie odezwał, ale ten wzrok ją przerażał. Dodatkowo jego bliskość powodowała jej zmieszanie. Czuła obrzydzenie i strach na myśl o jego ojcu i uważała, że do syna powinna czuć dokładnie to samo, ale poza porannym incydentem, który zresztą sama sprowokowała, zachowywał się bez zarzutu. Kiedy w końcu dotarli do jakiegoś biura, odetchnęła z ulgą, ale zaraz zaatakowała ją dziennikarka zadająca setki pytań, na które żadne z nich nie odpowiedziało. Malfoy przedstawił kobietę, jako prowadzącą rubrykę towarzyską, ale Ginny to ani trochę nie interesowało. Dziennikarka zaprowadziła ich do jakiegoś pokoju, usadowiła na kanapie i zaczęła spisywać kłamstwa, które gładko wychodziły z ust Malfoya. Dziewczyna czuła się dziwnie, siedząc z nim ramię w ramię. Przez materiał sukienki czuła emanujące od niego ciepło, co ją bardzo zdziwiło. Nie wiedzieć czemu, oczekiwała lodowatego zimna. Przez chwilę umknął jej sens rozmowy, ale szybko wróciła do rzeczywistości, bo kobieta spoglądała na nią, czasem oczekując przytaknięcia czy uśmiechu. Sztucznego, co prawda, ale wydawało się, że dziennikarce to wcale nie przeszkadza lub tego nie zauważa. Malfoy opowiadał o tym, jak to już w Hogwarcie zwrócili na siebie uwagę, a potem zaczęli się spotykać. Rzucił jakieś kłamstewko, kiedy kobieta zapytała o związek Ginny z Harrym, a potem zgrabnie przeszedł do liczby gości i znakomitości arystokratycznego świata, które miały pojawić się na ceremonii. Dopiero, kiedy padło pytanie o taki pośpiech, mężczyzna zamilkł. Kobieta spojrzała na Ginny, a potem na jej brzuch, jakby próbowała zgadnąć, w którym miesiącu ciąży może być jej rozmówczyni.

- Po prostu nie mogłam już czekać. - Ginny sama się zdziwiła, że odezwała się tak swobodnie, a kiedy Malfoy na nią zerknął, uśmiechnęła się promiennie. - Baliśmy się, że ktoś może spróbować nas rozdzielić, nasze rodziny nie były sobie zbyt bliskie.

- Nie chcemy, żeby ktoś za nas decydował. Rozumie pani, aranżowane małżeństwa w naszych sferach to chleb powszedni. My natomiast chcemy być szczęśliwi. - Kolejny raz tego dnia musnął ustami jej rękę, patrząc przy tym prosto w oczy. Ginny nie potrafiła sobie wytłumaczyć dziwnego wrażenia, że Malfoy mówił szczerze ostatnie zdania. Musiała jednak zwariować, skoro widzi szczerość w oczach największego krętacza, jakiego znała. Uśmiechnęła się znowu na pokaz, a chwilę później dziękowała Merlinowi, kiedy okazało się, że całkowicie przekonali do siebie dziennikarkę, która gratulowała im i życzyła szczęścia. Dopiero ostatnie jej słowa przy pożegnaniu zmroziły krew w żyłach Ginny.

- Jeśli się pospieszę, już jutro zobaczycie ten wywiad w gazecie na pierwszej stronie, to dopiero sensacja! - W tym właśnie momencie Ginny uświadomiła sobie, że wszyscy dowiedzą się o ślubie. Że jej rodzice dowiedzą się o wszystkim z gazety. Że nie ma nawet jak ich poinformować, co się z nią dzieje. Czuła, że cała krew odpłynęła jej z twarzy. Zachwiała się. Nie mogła sobie wyobrazić reakcji swoich rodziców, braci, przyjaciół.

Malfoy pociągnął ją do wyjścia, a potem na ulicę, ale nawet nie patrzyła, dokąd idzie. W czasie rozmowy była tak zestresowana, że nie pomyślała, że ten artykuł ma się w ogóle ukazać, dopiero potem z całą mocą zrozumiała, że to wszystko jest nieuniknione. W oczach zakręciły jej się łzy, ale nie pozwoliła im spłynąć. Bardzo dotkliwie dotarło do niej, co się stanie, jeśli nikt z jej rodziny nie będzie obecny na jej ślubie. A przecież nie mogą ryzykować pojawienia się w miejscu pełnym śmierciożerców...

- Jesteśmy na miejscu. - Ginny podniosła wzrok i zobaczyła przed sobą ekskluzywny salon z sukniami ślubnymi. Rozejrzała się wokół, ale wydawało jej się, że wcale nie jest na Pokątnej. Nie rozpoznawała żadnego z okolicznych sklepów. Wszystkie wyglądały na okropnie drogie. Weszli do środka. Przywitała ich kobieta cała w uśmiechach i ukłonach. Zaraz zawołała drugą, która wyglądała na właścicielkę.

- Moja narzeczona szuka sukni ślubnej. - To zdanie wystarczyło, żeby obie kobiety jeszcze szerzej się uśmiechnęły, zaprowadziły ich w głąb sklepu i posadziły.

- Proszę sekundkę poczekać, zaraz przyniosę katalogi i wykroje. - Jedna z kobiet wyszła, a drugą Malfoy odprawił gestem ręki. Zostali sami w niewielkim, ale przytulnie urządzonym pomieszczeniu. Ginny cały czas wpatrywała się w swoje ręce albo dyskretnie rozglądała, skrzętnie omijając wzrokiem swojego przyszłego męża.

- Posłuchaj. Wiem, że dla ciebie wszystko jest nie tak, że w dniu naszego ślubu wszystko będzie inne, niż byś chciała. Pan młody, goście, miejsce. Dlatego chciałbym, żeby chociaż twoja suknia ślubna była tą wymarzoną. Chcę, żebyś się dobrze w niej czuła i pięknie wyglądała. Cena nie gra roli.

Pomyślała gorzko, że oczywiście pieniądze się dla niego nie liczą i może sobie pozwolić na każdą ekstrawagancję. Nie odpowiedziała, a on wyszedł, mówiąc na odchodnym, że idzie obejrzeć szatę dla siebie, bo pan młody nie może oglądać sukni przed ślubem, a ekspedientka poinformuje go, kiedy skończą. W odpowiedzi wzruszyła tylko ramionami. Co ją to wszystko obchodzi ona wcale nie chciała wybierać żadnej sukni. Chciała wrócić do domu. Podniosła się i już miała spróbować uciec, kiedy usłyszała znowu jego słowa, jakby stał tuż obok: konsekwencje poniesie twoja przyjaciółka... Sprytnie to sobie wymyślił. Nawet gdyby udało się uciec jej samej, to Hermiona by tam została. Ginny nie mogła jej tego zrobić. Usiadła z powrotem na kanapie i czekała. Kobieta z katalogami wróciła po chwili, rozłożyła je przed nią i zadała kilka fachowych pytań. Wtedy właśnie bunt Ginny ukierunkował się zupełnie gdzie indziej.

- Chcę skromną suknię. Prostą, długą i białą, to moje wymagania, resztę zostawiam w waszych rękach. Ostrzegam, że nadmiar ozdób po prostu z niej zerwę. - Kobieta spojrzała na nią zdziwiona.

- Wychodzi pani za Draco Malfoya czy nie...

- Chcę skromną suknię narzeczony, dał mi wolną rękę. - Ginny przerwała jej stanowczo. Było jej zaskakująco łatwo wypowiedzieć te słowa.

Wieczność zajęło kobietom znalezienie kroju i materiału odpowiadającego dziewczynie, a przynajmniej tak wydawało się jej samej. Potem było jeszcze mierzenie każdej najmniejszej części jej ciała, miliony pytań o dodatki, buty, fryzurę, welon, wiązankę, makijaż. Miała już tego wszystkiego dość, czuła się zmęczona i przytłoczona tym wszystkim. Nigdy wcześniej nie zastanawiała się nad własnym ślubem, oczywiście marzyła o białej sukni i welonie, ale nie spodziewała się, że stanie się to tak szybko. Zawsze sądziła, że ze wszystkim pomoże jej mama, że zrobi dla niej na szydełku welon. Ginny czuła się bardzo samotna i żałowała, że nie ma przy niej nikogo. Sprzedawczynie chyba dostrzegły jej podły nastrój, bo w końcu dały spokój. Kilka minut później zjawił się Malfoy.

Ginny znowu nie patrzyła, dokąd idą. Po wizycie w salonie sukien ślubnych była jeszcze bardziej rozbita niż wcześniej. Pomimo słonecznego dnia, ona czuła obezwładniające zimno. Chciało jej się płakać. Kiedy Malfoy posadził ją na krześle, nie podniosła wzroku, dopiero głos kelnera wyrwał ją z ponurych myśli.

- Co państwu podać? - Dziewczyna spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem, potem rozejrzała się po lokalu, ale nic nie odpowiedziała. Malfoy zamówił coś i mężczyzna odszedł zrealizować zamówienie. Siedzieli w milczeniu. Kiedy przynieśli im posiłek, jej towarzysz zaczął jeść, ale po krótkiej chwili odłożył sztućce. Czuła na sobie jego wyczekujący wzrok, więc podniosła głowę, choć wcale nie miała na to ochoty. Po prostu nie lubiła, jak ktoś się na nią tak gapił.

- Zjedz coś. Rozumiem, że nie chciałaś nic tknąć u mnie, ale tutaj nikt nie dodaje trucizny do posiłków.

- Wczoraj nie czułam się dobrze… nie chciałabym tutaj tego powtórzyć. - Nie miała pojęcia, czemu mu się tłumaczy. Jedzenie wprawdzie pachniało bardzo zachęcająco, ale nie odważyła się spróbować.

- Snape powiedział, że dziś już wszystko powinno być w porządku. Jedz, bo na samych eliksirach wzmacniających nie pociągniesz za długo. - Czuła, że sobie z niej kpi, dlatego postanowiła nie odpowiadać. Wzięła widelec i spróbowała odrobinę, potem jeszcze trochę i jeszcze, aż wszystko zniknęło z talerza. - Może dokładkę? - Zaproponował. Kiedy przez chwilę się nie odzywała, znowu odezwał się tym swoim drwiącym tonem. - Pamiętaj, co mówiłem o milczeniu.

- Wypchaj się, Malfoy.

- Nie, dziękuję, czuję się pełny. Za to tobie przydałoby się coś słodkiego, może zniwelowałoby tę kwaśną minę. - Nie odpowiedziała, bo ta dziwna rozmowa wyglądała jak droczenie się przedszkolaków. Malfoy przywołał po chwili milczenia kelnera i powiedział mu coś na tyle cicho, że nie usłyszała, co zamówił.

- Może porozmawiamy o czymś przyjemnym? Co chciałabyś robić po naszym ślubie? - Przyglądał się jej uważnie, a ona czuła się coraz bardziej nieswojo. W końcu podniosła głowę i odpowiedziała mu na tyle hardo, na ile starczyło jej odwagi.

- Chcę wrócić do domu, do rodziny. Ale nie po twoim ślubie tylko teraz. - Jego mina wydawała się obojętna, a oczy miały nieprzenikniony wyraz.

- Wrócisz i zostaniesz tam jakiś czas, ale dopiero po NASZYM ślubie.

Ginny ściągnęła gniewnie brwi. Na pewno kłamał. Nie rozumiała, o co może mu chodzić. Po co ta cała rozmowa. I dlaczego chce, żeby wróciła do rodziców. Potem powróciły wspomnienia z ceremonii poddania. Nie tylko jego słowa, ale i to, co jej zrobił. Nowa fala obrzydzenia do niego, goryczy i buntu przeciw temu ślubowi wezbrała w niej i znalazła ujście w cichych słowach.

- To twój ślub, bo tylko ty go chcesz. A potem co, zamierzasz wyczyścić mi pamięć i wmówić, że jestem w tobie zakochana? Nigdy ci się to nie uda. Moja rodzina w to nie uwierzy.

- Jeszcze zobaczymy, a teraz jedz - powiedział ugodowo, kiedy zbliżył się do nich kelner z ogromną porcją lodów. Ginny bez większych oporów wzięła łyżeczkę i zaczęła pałaszować deser, lubiła lody, a skoro czuła się już dobrze, nie widziała powodu, żeby sobie ich odmawiać.

- Są tak zimne jak twoje serce, Malfoy. - wysyczała pomiędzy kolejnymi łyżeczkami.

- Ale wystarczy trochę ciepła i się rozpuszczają. Sądzisz, że z moim sercem jest podobnie? - odpowiedział jej niemal wesołym tonem, a na jego twarzy błąkał się zarozumiały uśmieszek, który najchętniej starłaby celnym upiorogackiem.

- Tej góry lodowej nie rozpuści nawet Szatańska Pożoga. - Odłożyła łyżeczkę i odsunęła od siebie pucharek z niemal połową porcji. Zaskoczona patrzyła, jak Malfoy bierze własną łyżeczkę, przysuwa lody do siebie i kończy porcję.

- Wracamy, Weasley. Muszę jeszcze dzisiaj wysłać zaproszenia na nasz ślub. Masz zamiar zaprosić kogoś, kogo nie znam? - zapytał, nachylając się w jej kierunku.

- Nie chcę zapraszać nikogo. Na TWOIM ślubie będzie pełno śmierciożerców, nie pozwolę na to, by uwięzili kogoś z moich bliskich. - Również się nachyliła i odpowiedziała mu przyciszonym tonem. Nie chciała, żeby uznał, że zachowywała się inaczej niż oczekiwał.

- Zagwarantuję im bezpieczeństwo. - Malfoy rozejrzał się, sprawdzając, czy nikt nie słyszy tej wymiany zdań, ale dla osób obserwujących ich z odległości wyglądali jak para kochanków szepczących sobie czułe słówka. Nikt nie siedział na tyle blisko, żeby ich usłyszeć.

- Naprawdę sądzisz, że ci zaufam? Że oni ci zaufają? Nie żartuj - odparła z pogardą w oczach i uroczym uśmiechem na ustach.

- Jak sobie chcesz, ale nie sądziłem, że będziesz chciała zerwać wszelkie kontakty z rodziną. Dopiero mówiłaś, że chcesz do nich wrócić. Zastanów się nad tym. - Ginny bolało to, co chciała zrobić, ale chciała też, żeby jej rodzina była bezpieczna, nawet jeśli miałaby ich nigdy więcej nie zobaczyć.

- Daj mi już spokój. Zrobiłam wszystko, co chciałeś. - Sama nie poznała swojego głosu, był zrezygnowany i pobrzmiewał w nim smutek. Malfoy wstał i podał jej rękę, na którą popatrzyła jak na jadowitego węża, ale w końcu złapała ją. Ciągle pamiętała o Hermionie. Mężczyzna rzucił na stolik kilka monet, a potem zaprowadził ją do kominka i trzymając mocno, przeniósł oboje do salonu we własnych komnatach w McNair Manor. Tam Ginny jak najszybciej wyplątała się z jego ramion i cofnęła się na bezpieczną odległość. On jednak jakby wcale nie zauważył jej zachowania. Zaczął rozpinać koszulę i zbliżać się w jej kierunku. Nie patrzył na nią, ale ją ogarnął strach. Dziewczyna cofała się coraz bardziej, aż w końcu trafiła na drzwi. Ręką wymacała klamkę i otworzyła. Próbowała zamknąć je przed nosem Malfoya, ale ten z łatwością poradził sobie z jej nadwątlonymi siłami. Zamknął drzwi i spojrzał na nią rozbawionym wzrokiem.

- Nie wiem, o co ci chodzi, rudzielcu. Idę się odświeżyć. - Wyminął ją i wszedł do łazienki. Poczuła się strasznie głupio. Stała tak na środku sypialni jeszcze kilka minut. Słyszała szum prysznica, potem Draco wyszedł z łazienki ubrany w inne szaty. Znowu ją minął i otworzył drzwi do saloniku.

- Gdybyś czegoś potrzebowała, zawołaj Iskrę. Skrzatka jest do twojej dyspozycji. - Mówiąc to, spojrzał na nią przez ramię, a potem wyszedł. Chwilę później usłyszała kolejne trzaśnięcie drzwi.

Dopiero teraz pozwoliła sobie na wyrzucenie kłębiących się w niej emocji. Łzy spływały jej po policzkach, ale nie otarła ich. Wylewała z siebie gniew, strach i żal. Nogi same zaniosły ją do gabinetu, gdzie leżało pełno kart pergaminu i kilka piór. Odszukała czysty pergamin, zamoczyła pióro i zaczęła pisać.

Kochani Rodzice,

Mam wyjść za Draco Malfoya. Nie chcę tego, ale nikt mnie o to nie zapytał. Tak postanowił Voldemort. Nie chcę, żeby coś wam się stało, dlatego nawet nie próbujcie przyjść, jeśli dostaniecie zaproszenie...

Łza kapnęła wprost na świeży atrament, rozmywając część tekstu. Dziewczyna zmięła pergamin w rękach i sięgnęła po następny.

Kochani Rodzice i Bracia,

tak bardzo Was potrzebuję. Kocham Was i tęsknię. Nie wiem, czy już wiecie i żałuję tego bardzo, ale chcą mnie zmusić do ślubu z Malfoyem. Proszę, zróbcie coś, nie chcę tego robić...

Próbowała jeszcze kilka razy, ale zawsze coś było źle. Dopiero przy którejś z kolei zmiętej kartce zdała sobie sprawę, że nawet nie ma jak wysłać listu. Nie chciała prosić o to Malfoya. Nie chciała od niego niczego. Wstała od biurka i pozbierała zmięte pergaminy. Ułożyła je w kominku i przykryła przygotowanym obok drewnem, tworząc ładny, gotowy do podpalenia stosik. Wyszła z gabinetu, usiadła na parapecie okna w salonie i rozpłakała się na dobre.