część dwudziesta ósma

Witajcie. Przybywam do Was z nowym rozdziałem.
Ostatni dość trudno mi się pisze. brak czasu do tego ta okropna pogoda. Wspomóżcie moją wenę komentarzami, bo ostatnio mam straszny niedosyt a nie chcę Wam znowu stawiać warunków.
No dobrze nie przynudzam już. chciałam Was jeszcze tylko zaprosić za moją stronkę na facebooku. zamieszczam tam powiadomienia o rozdziałach i zawsze można się tam ze mną skontaktować.
https://m.facebook.com/profile.php?id=366875903467263&ref=bookmark

Korytarze były pełne śmierciożerców. Większość z nich, w przeciwieństwie do jej towarzysza, miało maski. Wszyscy jednak, niezależnie – zamaskowani czy nie, schodzili im z drogi, część nawet się kłaniała. Hermiona obserwowała wszystko spod kurtyny swoich niesfornych włosów. W końcu stanęli przed drzwiami do jego apartamentu. Otworzył i wpuścił ją do środka. Znaleźli się w saloniku łudząco podobnym do tego w komnatach Severusa. Tylko kolorystyka i ustawienie mebli trochę się różniły.

- Chyba ciągle jest w sypialni. Powinniśmy do niej iść? – Nie wiedziała, dlaczego mówił przyciszonym głosem, ale odpowiedziała mu w podobnym tonie.

- Poczekaj. Jest coś, co nie daje mi spokoju... Możemy jeszcze chwilę porozmawiać? – Lekko sfrustrowany zaprowadził ją do gabinetu. Wielkie biurko zawalone było papierami. Ściany pokrywały regały, ale tylko na kilku półkach były książki. Na większości zalegały stosy zapisanych pergaminów.

- O co chodzi? – Ledwo dosłyszała jego słowa, które zagłuszył potężny grzmot. Nawałnica przybierała na sile.

- Wiesz, że podczas ceremonii rzucono na mnie kilka zaklęć, które mogą całkowicie zmienić moje życie... – Zawahała się, nie do końca wiedziała, jak to ująć, by znowu nie myślał, że wystawia go na próbę. – Chciałam się po prostu dowiedzieć, jakie zaklęcia chcesz rzucić na Ginny. Chcę się upewnić, czy moja przyjaciółka nadal będzie mogła decydować o sobie, czy, tak jak ja, będzie własnością mężczyzny? – Nie chciała wspominać o jego matce. Severus nie chciał jej dokładnie tego wytłumaczyć, ale nie życzyła przyjaciółce takiego losu. Dlatego musiała ująć to tak, by się upewnić co do jego zamiarów.

- Już ci to mówiłem, ale, widać, nie dość dobitnie. – Czuła, jak bardzo irytują go jej słowa, jego ton był wyniosły i chłodny, niemal oficjalny. – Jeśli Ginewra spełni określone warunki, będzie mogła żyć jak tylko zechce. Nie mam żadnego prawa decydować o jej życiu...

- Ale jako jej mąż możesz zyskać takie prawo... – upierała się, nie dając za wygraną.

- Ja myślałem o zupełnie innych zaklęciach niż te, które zostały rzucone na ciebie. – Zaczął w końcu tłumaczyć jak małemu dziecku, ale widziała, że znowu go uraziła swoim brakiem zaufania. – Mam zamiar użyć takich, dzięki którym żaden członek jej rodziny nie będzie mógł zrobić mi krzywdy, a uwierz mi, po ostatnim starciu z Wieprzlejem nie mam ochoty na powtórkę, zwłaszcza że ona ma jeszcze pięciu braci... – Jej ciche prychnięcie sprawiło, że się odwrócił i spojrzał na nią ostro. Jego spojrzenie odebrało jej na moment zdolność ruchu, nie potrafiła się odezwać. Podszedł bardzo blisko i dziwnie twardym tonem dodał – To zaklęcie spowoduje też, że Lucjusz nie będzie mógł jej więcej tknąć. – To jedno zdanie zupełnie zmieniło jej stosunek do zaistniałej sytuacji

- Od kiedy mówisz o swoim ojcu po imieniu?

- Ja nie mam ojca... – lód w głosie Draco zmroził dziewczynę. Przytaknęła tylko, chcąc mu pokazać, że zrozumiała. – Lepiej już chodźmy. – Przeszedł szybko przez salon, potem przystanął na chwilę. Słyszała, jak stara się opanować przyspieszony po ich rozmowie oddech, zanim otworzył drzwi i wszedł do sypialni. Hermiona stanęła zaraz za nim. W sypialni panował półmrok. Długą chwilę zajęło jej zlokalizowanie Ginny. Siedziała w kącie pokoju. Błyskawica oświetliła jej zastygłą w przerażeniu twarz. W tej samej chwili Draco zrobił kolejny krok naprzód. Pisk dziewczyny zmieszał się z potężnym grzmotem, tworząc najgorszy dźwięk, jaki słyszała w życiu. Odruchowo wyciągnęła Draco z sypialni i zamknęła za nimi drzwi. Zachowanie przyjaciółki ją przeraziło, nigdy wcześniej nie widziała Ginny w takim stanie. Zawsze uśmiechnięta i energiczna, teraz wyglądała jak półżywa.

- Co ty wyprawiasz? – usłyszała obok siebie syk blondyna i otrząsnęła się z lekkiego szoku, jakiego doznała po tym, co zobaczyła.

- Przepraszam, ja po prostu...

- Czy zdajesz sobie sprawę, że właśnie wyrzuciłaś mnie z mojej własnej sypialni? – Jego głos był ni to urażony, ni wściekły. Twarz tonęła w półmroku. W świetle kolejnej błyskawicy dojrzała to, co tak bardzo wystraszyło Rudą. Bez problemu mogłaby pomylić go w tej chwili z Lucjuszem...

- Chciałabym na razie zostać z nią sama... Wydaje mi się, że ona nie do końca wie, co się dzieje. To światło... Pozwól mi z nią porozmawiać... I przydałyby się jakieś świece, tam jest ciemno jak w lochu. – Jego mina na początku wyrażała tylko dezaprobatę, ale po ostatnich słowach wyraz jego twarzy się zmienił. Natychmiast odwrócił się do niej tyłem.

- Idź. Zaraz przyślę skrzata ze świecami. Gdyby coś było potrzebne, zaczekam tutaj. – Nie widziała jego twarzy, ale jego głos był dziwny, jakby mówił przez zaciśnięte zęby. Stała chwilę, przyglądając mu się, ale on się nawet nie poruszył. W końcu nacisnęła na klamkę i weszła do sypialni. Ginny siedziała w tym samym miejscu co wcześniej, ze wzrokiem wbitym w drzwi. Hermiona nie bardzo wiedziała, co ma zrobić, ale instynktownie odezwała się jak do małego dziecka.

- Ginny, to j,a Hermiona. – Podeszła bliżej, czekając na jakąkolwiek reakcję, jednak na próżno. Rudowłosa patrzyła ciągle ponad jej ramieniem. Uklękła na podłodze przed przyjaciółką, powoli, ostrożnie przytuliła ją. Nie chciała jej znowu wystraszyć. – Ginny, poznajesz mnie? – Ginny była gotowa w każdej chwili uciec. Hermiona czuła jej napięcie i strach. Przytulała ją kilka minut, ale dziewczyna wcale się nie uspokoiła.

- Widziałam go. Był tu przed chwilą. Przyszedł, żeby mnie zabić. – Jej rozgorączkowany szept jeszcze bardziej przeraził Hermionę, ale starała się nie pokazywać tego przyjaciółce.

- Kto przyszedł? – Zapytała, choć przypuszczała, jaka będzie odpowiedź.

- Lucjusz Malfoy...

- Gin, to nie był Lucjusz – starała się ją przekonać, głaszcząc uspokajającym, jednostajnym ruchem po splątanych włosach. Dziewczyna jednak odepchnęła ją i spanikowana rozglądała się wokół, a potem spojrzała jej prosto w oczy.

- Nie wierzysz mi? Przysięgam, on tu przed chwilą był. Widziałam go na pewno. To był Malfoy!

- Ale to nie mógł być Lucjusz.

- Wszystko jedno, to był Malfoy! – Hermiona zaniemówiła. Stalowa nuta w głosie przyjaciółki w końcu przekonała ją, że Ginny traktuje i ojca i syna tak samo. Na razie dała za wygraną. Musiała przytaknąć, dziewczyna miała rację, ale z ciężkim sercem patrzyła na jej przerażoną twarz. Przytuliła ją ponownie, żeby obie poczuły się choć odrobinę lepiej, mogąc zaznać swojej bliskości. Chwilę później zjawił się skrzat i bardzo szybko uporał się z zapaleniem kilkunastu świec. W pokoju w końcu zrobiło się jaśniej. Błyskawice nie wydawały się już tak groźne w miękkim blasku małych płomyków. Hermiona podniosła przyjaciółkę i posadziła na stojącym nieopodal fotelu, a sama zaczęła się rozglądać. Łóżko było w kompletnym nieładzie. Na stoliku stało wciąż ciepłe śniadanie. Nigdzie jednak nie widziała żadnych ubrań.

- Poczekaj tu. Za chwilę wrócę. – Rudowłosa nie odpowiedziała, wpatrywała się w płomień jednej ze świec. Hermiona chciała iść do saloniku, ale zanim zdążyła zrobić choć krok, poczuła mocny uścisk na przedramieniu. Odwróciła się i napotkała zalęknione spojrzenie brązowych oczu.

- Na pewno? – Bardziej wyczytała z ruchu jej warg niż usłyszała.

- Obiecuję. Nie będzie mnie tylko chwilkę. – Dziewczyna rozluźniła uścisk, pozwalając Hermionie odejść. Starsza gryfonka wiedziała, ile ją to kosztowało. Z nią czuła się bezpiecznie.

Szybko zamknęła za sobą drzwi, nie oglądając się za siebie. Draco siedział w fotelu tyłem do niej i popijał Ognistą. Nie odwrócił się, tylko obserwował, jak bursztynowy płyn wiruje w szklance w blasku płonącego kominka.

- Zapomniałaś czegoś? – zapytał swoim zwykłym, lekko znudzonym tonem. Odstawił szklankę na barek i podszedł.

- Mógłbyś chociaż dać Ginny jakieś ubrania? – Odezwała się z pretensją w głosie, kiedy stanął przed nią. Na jej słowa wywrócił tylko oczami.

- Sprawdzałaś może w łazience? – Ironia w jego głosie zdenerwowała ją, ale po chwili zrobiło jej się strasznie głupio, że tak od razu przybiegła z awanturą… Na początku, kiedy nie mogła znaleźć ubrań, pomyślała że po prostu o tym zapomniał, ale potem przyzwyczajenie zwyciężyło i zaczęła go podejrzewać o jakieś złe zamiary. Kiedy Hermiona przez dłuższą chwilę nie odezwała się, dodał. – Uwierz mi, naprawdę nie miałem ochoty oglądać jej nago... Najchętniej w ogóle bym jej nie niepokoił przez najbliższych kilka dni, niestety to niemożliwe.

- Nie wiem, dlaczego tak wyszło... Ja po prostu... – Gryfonka miała poczucie winy, chłopak tyle razy udowodnił jej, że się zmienił, a jednak ona ciągle nie mogła pozbyć się dawnych nawyków. Naszła ją smętna myśl, że jeśli jej tak trudno przejść nad jego zmianą do porządku dziennego, to jak przeskoczy nad tym Ginny?

- Nie tłumacz się. Ja też trudno przystosowuję się do zmian... – westchnął ciężko. – Niedługo moje życie się zmieni. Już zaczęły się zmiany – ruchem głowy wskazał na drzwi – moje nawyki, większość przyzwyczajeń... Myślisz, że żona pozwoli mi czasem wyskoczyć z kumplami na miasto, na szklaneczkę czegoś mocniejszego? – Hermiona parsknęła niewesołym śmiechem. Miała nadzieję, że kiedyś naprawdę będą mogli śmiać się z tej sytuacji. Teraz jednak musiała wrócić do rzeczywistości, a ta wcale nie napawała optymizmem.

- Idę do Gin. – Stwierdziła krótko, a on skinął na zgodę. Przez chwilę wydawało jej się, że chce coś dodać, dlatego zatrzymała się jeszcze.

- Jeśli będzie trzeba, zmuś ją, choćby szantażem, do jedzenia. Nie chciałbym, żeby Snape poił ją większą ilością eliksirów i siedział mi bez przerwy na głowie – dodał z lekko zrezygnowaną miną. Dziewczyna uśmiechnęła się do blondyna pokrzepiająco i wróciła do sypialni. Zastanawiała się przez chwilę, co najpierw zrobić z Ginny – nakarmić ją czy umyć i ubrać. Czuła się, jakby miała się zajmować małym dzieckiem, które nie wie, co jest dla niego dobre. W końcu przeważyło wspomnienie o tym, jak bardzo chciała być czysta po zajściu z Lucjuszem w komnatach Voldemorta. Zaprowadziła Ginny do łazienki. Ruda była taka bezradna, jakby nie miała pełnej świadomości, co się z nią dzieje. Dopiero po setnym zapewnieniu, że Hermiona nigdzie się nie wybiera i będzie pilnować drzwi, zgodziła się oddać kołdrę i wejść pod prysznic.

Hermiona zastanawiała się tylko chwilę, co ma zrobić dalej. Weszła do saloniku. Draco nadal tam był. Stał w oknie i przyglądał się, jak błyskawice rozświetlają rozległy krajobraz. Nie od razu jej oczy przyzwyczaiły się do panującego półmroku, dlatego jego smutny głos zaskoczył ją.

- Coś jeszcze cię dręczy? – Dziewczyna zatrzymała się w pół kroku, ale udała, że nie zauważyła, w jakim stanie jest ślizgon. Poprzednim razem żartami chciał zamydlić jej oczy ale zdała sobie sprawę, że kolejne porównanie do ojca... Stop. Do Lucjusza... musiało go zaboleć. Hermiona obiecała sobie, że postara się w ogóle nie wspominać o Lucjuszu przy Draco. Nie mogła jednak ręczyć za Ginny… dziewczyna potrafiła być porywcza, ale musi przywyknąć, oswoić się...

- Sądzę, że powinieneś zjeść z nami śniadanie. Ginny musi przyzwyczaić się do twojej obecności... Jeśli spędzimy we troje trochę czasu, sądzę, że powoli przestanie reagować na ciebie tak histerycznie, musisz tylko dać jej czas. – Sama nie do końca wierzyła w to, co mówi, ale miała nadzieję, że kiedyś okaże się, że miała rację. Ginny zawsze była o wiele bardziej emocjonalna od niej samej. Przeżywała swoje porażki i sukcesy. Od razu było widać, kiedy jest szczęśliwa lub smutna. Teraz była dziwna, raz nienaturalnie spokojna, raz roztrzęsiona, zupełnie rozchwiana emocjonalnie.

- Nie. Dziś dam spokój i jej, i sobie. Idź do niej sama. Dopilnuj, żeby coś zjadła, a za godzinę odprowadzę cię do Snape'a. Twój plan możemy zacząć realizować od jutra. – Zmęczenie i rezygnacja aż biły z jego głosu. Chciała zapytać, czy żałuje tego, że pomógł Ginny, że uratował ją od dużo gorszego losu, ale nie zdobyła się na to. Mogła tylko próbować wcielić w życie swój zamiar i mieć nadzieję. A im szybciej się to stanie, tym lepiej zarówno dla niej, jak i przyszłych małżonków.

- Nie sądzę... – chciała jeszcze raz spróbować go przekonać, ale przerwał jej ostro.

- Dosyć! Powiedziałem, od jutra. – Na chwilę ją zatkało. Nigdy się do niej tak nie zwracał, nawet w szkole, tyle że wtedy nie miał nad nią żadnej władzy, a teraz... Nie mogła jednak poddać się tak po prostu. To nie leżało w jej naturze.

- Twoje władcze tony na mnie nie działają. Moim zdaniem, im szybciej, tym lepiej, ale jak sobie chcesz. Gdzie zamierzasz spać? – To ostatnie pytanie wyszło samo z siebie, nawet nie zastanawiała się nad tym wcześniej, ale jego wcale nie zdziwiło.

- Tutaj. Skrzat poinformuje mnie, kiedy zaśnie. – Gryfonka pokręciła tylko głową. Nie chciała się z nim kłócić, a nie potrafiłaby mu wytłumaczyć, jak się czuła wtedy, pierwszej nocy, kiedy obudziła się w komnatach Severusa... W jego łóżku…

- Sądzę, że jutro powinieneś jej wytłumaczyć, czego od niej oczekujesz. Powiedzieć od razu, czego jej nie wolno i wyjaśnić sytuację, to może bardzo uprościć sprawę. A przynajmniej mi było łatwiej, kiedy dostałam kilka odpowiedzi. – Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, zupełnie jakby jej wcale nie słuchał. Tylko jego słowa temu przeczyły.

- Zastanowię się nad tym, a teraz idź, bo znowu wpadnie w histerię, jak cię nie będzie. Równo za godzinę zapukam. Masz wyjść, inaczej po ciebie przyjdę.

Czy miała jakikolwiek wybór? Weszła z powrotem do sypialni i stanęła pod drzwiami łazienki, chwilę potem usłyszała, że szum wody ustał. Ginny wyszła kilka minut później z ręcznikiem na głowie, w luźnych czarnych spodniach i ciemnozielonej bluzce z długim rękawem. W porównaniu z ubraną w piękną czarną suknię Hermioną wyglądała skromnie. Nie miało to jednak teraz żadnego znaczenia. Dziewczyny usiadły przy stole. Starsza gryfonka nałożyła na dwa talerze jedzenie i uważnie obserwowała przyjaciółkę. Ginny jadła mechanicznie. Była jakby nieobecna. Cisza panująca między nimi zaczęła powoli ciążyć brązowowłosej.

- Ginny, posłuchaj mnie. Będziesz tu teraz mieszkała z Draco Malfoyem. Rozumiesz? Tutaj będziesz bezpieczna. Nikt cię nie skrzywdzi. – Dziewczyna nie reagowała na jej słowa. Jadła powoli, wpatrując się we własny talerz. Hermiona starała się tłumaczyć Ginny, co się dzieje, jak ma się zachowywać, ale jej wysiłki nie przyniosły żadnego efektu. Rudowłosa pokiwała tylko kilka razy głową i dalej milczała. W końcu, kiedy Hermiona uznała, że jej przyjaciółka zjadła już wystarczająco, dużo wstała, wzięła maść na blizny i podeszła do dziewczyny.

- Chodźmy. – Ginny bez słowa podniosła się i położyła na łóżku, podwijając bluzkę. – długo jeszcze masz zamiar tak milczeć? Powiedz coś. Cokolwiek.

- On znowu tu przyjdzie. Ja... Nie chcę. – Jej głos znowu stawał się roztrzęsiony. Hermiona nie widziała twarzy przyjaciółki, ale nie potrzebowała tego, by wiedzieć, że po jej policzkach znowu płyną łzy.

- Spokojnie. Nic ci nie grozi. Dziś już nikt tu nie przyjdzie, a ja zjawię się jutro, obiecuję. – Powiedziała, modląc się w duchu, by nie wydarzyło się nic na tyle ważnego, by Draco musiał przyjść do swojego apartamentu. Szybko wmasowała maść w plecy dziewczyny i czekała, aż się wchłonie.

- Ale Malfoy... On... Jest zły. Wróci tu, żeby mnie znowu... – W tym momencie głos jej się zupełnie załamał, nie powstrzymywała już szlochu. Hermiona nie potrafiła na to patrzeć, ale nie umiała też zostawić przyjaciółki w takim stanie samej. Starała się ją podnieść i przytulić, ale Ginny skuliła się tylko z głową na jej kolanach i cicho płakała. Dziewczyna szeptała jej słowa pocieszenia, ale jej samej wydawały się puste. Sama nie wiedziała, ile tak siedziały. W końcu przerwało im pukanie do drzwi. Ginny poderwała się i zasłoniła odłożoną na łóżko kołdrą jak tarczą, jakby ta miała ją obronić.

- Spokojnie. Ja po prostu muszę już iść. Ktoś przyszedł, żeby odprowadzić mnie do mojego pana. Przyjdę do ciebie jutro. Obiecuję. – Ze smutkiem wyszła z pokoju. Draco nie odezwał się, kiedy weszła do saloniku. W milczeniu wrócili do komnat Severusa. Tam pożegnali się tylko kiwnięciem głowy.