część dwudziesta siódma

Nareszcie przybywam do Was z nowym rozdziałem. Mam za sobą nieprzespaną noc ale za to w końcu mogę coś opublikować.
Chciałam was zaprosić na bloga mojej kochane Alex. może najdziecie tam coś dla siebie.
https://coseeterne.wordpress.com/
Dziękuję również Venetii za wspaniałą reklamę buziaki dla Ciebie kochana.
Podziękowania wędrują jak zwykle do mojej ukochanej bety Małej_Mi

A jeszcze taka mała informacja techniczna. szablon się jeszcze zmieni. czekam na razie na realizację zamówienia.
Pamiętajcie również o komentarzach dla mnie. Nie zostawiajcie mnie biednej bez mojego pożywienia  ;-)
Zapraszam

Pierwszym, co zarejestrowała po przebudzeniu był świergot ptaków. Merlinie, jak ona kochała te piękne dźwięki. Okno musiało być otwarte. Czuła na policzku delikatne muśnięcia świeżego, pachnącego poranną rosą powietrza. Uwielbiała takie ranki w Norze. Było jej tak błogo i dobrze. Przeciągnęła się, ale nie otwierała jeszcze oczu. Słońce pewnie zalewało jej pokój, jak zwykle o tej porze. Przekręciła się na drugi bok i jeszcze raz przeciągnęła. Do jej świadomości zaczęło docierać coś, o czym nie chciała myśleć. Coś, co usilnie próbowała od siebie odepchnąć. Pogładziła dziwnie miękką pościel. Pod opuszkami palców poczuła coś cienkiego i długiego... Nitka? Podniosła to i uchyliła jedno oko. Włos. Kilkunastocentymetrowy blond włos... I nagle wszystko do niej dotarło. Raptownie usiadła na łóżku. Była kompletnie naga, a ciemnozielona kołdra zsunęła się z niej. W panice okryła się i rozejrzała po zupełnie nieznanym otoczeniu. Była sama... A więc to wszystko nie było tylko koszmarnym snem. Zacisnęła oczy, daremnie próbując powstrzymać falę wspomnień. Znów w wyobraźni zobaczyła go tam w lochu, znów widziała go w komnatach Marvola i wczoraj, kiedy ponownie ją poniżył i zgwałcił... To wszystko było prawdą. Miała zostać żoną swojego największego wroga. Miała przyjąć najbardziej znienawidzone przez siebie nazwisko - Malfoy. Ciągle nie mogła zrozumieć, jak ON mógł na to pozwolić Ba! Jak Marvolo mógł sam go dla niej wybrać... Zacisnęła powieki jeszcze mocniej, nie pozwalając spłynąć łzom. Nie będzie płakać...

Tuż przy jej uchu rozległ się trzask. Znów spanikowała, niemal wyskakując z łóżka. Ale przy niej pojawił się tylko skrzat domowy.

- Witam panienko, nazywam się Psotka. Panicz Draco przysłał Psotkę, żeby przyniosła panience ubrania i śniadanie… – stworzonko kontynuowało, ale przestała go słuchać. Nagła fala mdłości ścisnęła jej wnętrzności. Panicz Draco… opadła na krawędź łóżka. Jej ciałem wstrząsały suche torsje. Znowu przez to przechodziła, obrazy z lochów mieszały jej się ze wspomnieniami poprzedniego wieczoru. Te same świdrujące, szare oczy wpatrzone w nią, to samo wygięcie warg, te same jasne włosy, opadające na twarz… dla niej byli jak jedna osoba. Jak Marvolo mógł jej to zrobić? Sądziła, że ma dla niej jakieś uczucia, ale myliła się. On nie ma uczuć. To w końcu Voldemort. Oddychała głęboko, próbując uspokoić trochę swój żołądek. Nie mogła w to wszystko uwierzyć, nie chciała wierzyć. Rzeczywistość okazała się gorsza niż jej koszmary. Świat zawirował jej przed oczami.

- Panienko! - usłyszała jeszcze wołanie skrzatki, a potem była już tylko ciemność.

***

Siedział w gabinecie nad kolejnym raportem. Nie był zadowolony z tego, co czytał. Śmierciożercy zaczynali coś podejrzewać. Część z nich wyczuwała zmianę w Voldemorcie, część szukała sobie innego przywódcy... Na szczęście po ich wczorajszym występie mocno osłabili jego pozycję i stworzyli iluzję Czarnego Pana takiego jak dawniej… okrutnego i nieznoszącego sprzeciwu. Takiego, jakim był przed atakiem na Potter’ów. Niestety, właśnie przez to przedstawienie nie korzystał dziś z wolnego dnia, tylko pracował. Ona była w jego komnatach. Nie potrafił siedzieć przy niej i czekać, aż się obudzi. Obawiał się jej reakcji. Nie chciał też narzucać jej swojego towarzystwa. Wiedział, że będzie się go bała. Dał jej do tego powody. Nie chciał jej krzywdzić, ale nie mógł inaczej... To musiało się stać. Nie miał innego wyjścia...

Przybycie skrzatki przerwało jego gorzkie rozmyślania. Z potoku słów wypowiedzianych rozedrganym, płaczliwym tonem zrozumiał tylko, że coś jest nie w porządku. Poszedł szybko do swoich komnat, po drodze wysyłając skrzatkę po pomoc. Nie biegł. Wiedział, że to wzbudziłoby podejrzenia. Już i tak ostatnio część śmierciożerców dziwnie na niego patrzyła. Wczoraj temu zaradził, ale to był jak dla niego jedyny plus wynikający z minionego wieczora. On sam czuł do siebie odrazę. Nie mógł spojrzeć w lustro. Brzydził się samym sobą. Lepszego pomysłu niestety nie mieli. Jego biedna matka przewraca się w grobie. A tak go prosiła, wręcz błagała, żeby nie zachowywał się tak, jak jego ojciec. Zawiódł ją. Zachował się dokładnie tak samo, skrzywdził tę dziewczynę i nic go nie usprawiedliwiało.

Wszedł do swoich komnat. Cisza aż dzwoniła w uszach. Poszedł do sypialni. Na łóżku jej nie było. Poczuł ukłucie strachu... Zaraz jednak się uspokoił. To jeszcze nic nie znaczy. Zrobił jeszcze kilka kroków z zamiarem sprawdzenia łazienki. Leżała za łóżkiem, była zupełnie naga, tak jak ją zostawił. Tylko dlaczego znalazła się na podłodze? Ściągnął kołdrę i otulił wymizerowane ciało dziewczyny. Położył ją na łóżku i przyjrzał się jej twarzy. Na czole widniał czerwony ślad po uderzeniu... Czyżby spadła z łóżka? Skrzatka mówiła, że zemdlała. Właściwie nie dziwił się. Wiedział, że przez ostatnie kilka dni prawie nic nie jadła. Pod oczami miała ciemne sińce, cerę ziemistą. Wyglądała zupełnie inaczej niż w Hogwarcie. Wtedy zawsze była uśmiechnięta, energiczna, pełna jakiegoś wewnętrznego światła. Podobała mu się. Może to dlatego ich plan wyglądał właśnie tak. Przez chwilę nawet się wahał. Ale nie, to nie była miłość. Nie kochał jej, po prostu wydawało mu się, że z kimś takim mógłby spędzić resztę swoich dni. Ktoś taki mógłby wnieść trochę radości i ciepła w jego życie... Tylko że wszystko się skomplikowało, teraz na pewno się go boi i nienawidzi go. W końcu okazał się zły jak wszyscy śmierciożercy...

Trzaśnięcie drzwi jej nie obudziło. Nawet nie drgnęła. Przybyły mężczyzna szybko wszedł i stanął obok. Przez chwilę stali w milczeniu. Draco poczuł uścisk silnej ręki na swoim ramieniu. Wsparcie. Teraz tylko on mu je dawał. Tylko na niego mógł liczyć.

- Jest osłabiona i niedożywiona. Musi jeść, żeby nabrać sił – powiedział po szybkich oględzinach. – Powinieneś ją jakoś nakłonić do jedzenia. Poza tym żadnych obrażeń. Po wczorajszym też nie. Nie musisz się dręczyć. Masz – wcisnął mu w rękę sporych rozmiarów słoik. – Przez najbliższe dwa tygodnie musisz wcierać to w jej plecy. Ja nie będę miał na to czasu. Muszę już iść.

- Nie pozwoli mi się dotknąć...

- Spróbuj – milczał kilka minut, jakby się nad czymś zastanawiał. – Jeśli ci się nie uda, idź do moich komnat i poproś...

- A ty nie mógłbyś? – Przerwał mu w pół zdania. Wiedział, że tego nie znosi, ale był wtedy taki zabawny, a on potrzebował dziś najmniejszego powodu do uśmiechu. Mężczyzna tylko prychnął i spojrzał na niego morderczym wzrokiem. I to niby miało go przerazić? Uśmiechnął się szyderczo, od początku znając odpowiedź.

- Nie. Sam musisz to zrobić. Ja nie mam czasu na takie głupoty. – Wyszedł już z sypialni, ale nadal mówił. – Daję ci tydzień, po tym czasie będziesz musiał radzić sobie sam. – Drzwi trzasnęły i znowu nastała cisza, przerywana tylko równym oddechem dziewczyny. Zastanawiał się nad słowami mężczyzny. Tydzień to mało czasu, ale musi wystarczyć…

Siedział przy niej długo. A może tylko tak mu się wydawało, bo słońce przesłoniły burzowe chmury. W oddali słyszał przytłumione grzmoty. W końcu jeden z nich obudził ją. Otworzyła oczy. Nachylił się, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku. Przez chwilę miał wrażenie, że uśmiechnęła się do niego…, ale potem jej wzrok się wyostrzył. W jej oczach zagościł paniczny strach.

- Nie! Nie dotykaj mnie! – Szamotała się z pościelą, próbując się wydostać i uciec jak najdalej od niego. Nie bardzo wiedział, jak ma się zachować. Wyciągnął do niej rękę, ale tym gestem przeraził ją jeszcze bardziej. Odsunął się od niej i wstał z łóżka. Coraz bardziej wątpił w powodzenie planu, ale nie zamierzał się poddać.

- Uspokój się, nic ci nie zrobię. – Jego chłodny głos jakby trochę ją otrzeźwił. Wyglądało to trochę, jakby do tej pory go w ogóle nie poznała. Jakby myślała, że jest nim… Wzdrygnął się z obrzydzenia, a jego twarz wykrzywił grymas, ale szybko się opanował. Nie chciał jej straszyć jeszcze bardziej. – Jak się czujesz?

- A co cię to obchodzi? Jak mam się czuć po tym, co mi zrobiliście? Nigdy nie czułam się lepiej. – „Gryfońska buta nie znika nigdy”, pomyślał, ale starał się jak mógł tolerować jej bezczelne zachowanie. W końcu wynikało ono również z jego niedopatrzenia. Wyrzuty sumienia z tego powodu będą go dręczyły do końca życia. – Czego ode mnie chcesz? – Wyglądała zabawnie z tą swoją wojowniczą miną. Choć ciągle była przestraszona, próbowała tego nie okazywać. Co prawda z marnym skutkiem, ale starała się jak mogła. Chciała z nim walczyć, owinięta tylko kołdrą… rozebrał ją, żeby było jej wygodniej spać, ale teraz zastanawiał się, czy nie popełnił kolejnego błędu. Co sobie pomyślała, kiedy się obudziła?

- Chcę wysmarować ci plecy eliksirem przeciw bliznom. – Czuł się niezręcznie w tej sytuacji. Wyraz jej twarzy wcale się nie zmienił. Dziewczyna zaczęła się tylko coraz bardziej cofać. Była centymetry od krawędzi łóżka, ale chyba nie zdawała sobie sprawy, że zaraz spadnie. Chwilę później usłyszał pisk, a ona ponownie wylądowała na dywanie. Obszedł łóżko. Wyglądała komicznie. W chmurze zielonej pościeli widział tylko małe fragmenty jej skóry i rozsypane długie włosy. Podszedł bliżej, chcąc pomóc jej się podnieść. Jego zachowanie wywołało u niej kolejny atak paniki. Zaczęła się gorączkowo rozglądać. Szukała czegoś do obrony przed nim. Kiedy niczego nie znalazła, spojrzała na niego przestraszonymi, załzawionymi oczami i zaczęła krzyczeć...

- Nie zbliżaj się! Nie tkniesz mnie więcej! Żaden z was, przeklętych Malfoy'ów, mnie już nigdy nie dotknie! Prędzej się zabiję. – Starał się nie brać do siebie jej słów. Wpatrywał się ciągle w jej oczy. To, co w nich zobaczył, zatrzymało go w miejscu. Nie chciał robić nic na siłę... Teraz nie było już takiej potrzeby. Odwrócił się, zostawiając ją na podłodze. W głowie dźwięczały mu jeszcze jej słowa: „żaden z was, przeklętych Malfoy'ów... prędzej się zabiję”... Był już przy drzwiach, ale zatrzymał się jeszcze... Spojrzał przez ramię. Zza łóżka widział tylko czubek jej rudej głowy i pełne łez oczy.

- Mam na imię Draco. – Z tymi słowami zamknął drzwi. Nie wiedział właściwie, co skłoniło go do ich powiedzenia, w końcu znała go ze szkoły. Wiedziała, jak się nazywa. Może po prostu chciał, żeby właśnie tak o nim myślała... Przez zamknięte drzwi słyszał jej szloch.

Musiał wziąć głębszy oddech, by się uspokoić i z obojętnym wyrazem twarzy wyjść na korytarz. Zanim to jednak zrobił, wezwał Psotkę i kazał jej przynieść śniadanie. Potem udał się piętro wyżej. Co kilka chwil mijali go zamaskowani śmierciożercy. Prawie dokładnie nad jego komnatami znajdowały się pokoje Snape'a. Zapukał. Wiedział, że tam jest. Słyszał jej ciche kroki... Pewnie nasłuchiwała z drugiej strony drzwi.

- Granger, to ja, otwórz – powiedział cicho. Czekał chwilę, ale nie doczekał się reakcji. Spodziewał się tego. Teraz także ona go nienawidziła. Musiał jednak działać. – Chodzi o Ginewrę. – Tym razem drzwi uchyliły się. Spojrzała na niego podejrzliwie. Potem powoli, jakby z wahaniem otworzyła i wpuściła go do środka. Przeszedł przez cały salonik, aż dotarł do okna. Otworzył je. Wdychał chwilę ciężkie, burzowe powietrze, zastanawiając się, od czego ma zacząć. Wyciągnął rękę, chcąc pochwycić pierwsze krople deszczu, ale jego palce zatrzymały się na niewidzialnej barierze. Identycznej jak te, które w nocy założył na własne kwatery.

- Czego chcesz, Malfoy? – Usłyszał za sobą jej pełen wyrzutu głos. To zabolało. Co z tego, że podejrzewał, że tak będzie, skoro to tak cholernie bolało. Odwrócił się tylko po to, by zobaczyć jej zaciętą twarz w blasku błyskawicy.

- Nie wiem, czego oczekiwałem, przychodząc tutaj. – Wyminął ją i nie patrząc na nią zmierzał do drzwi.

- Draco, zaczekaj. – Zatrzymał się, ale nie zdołał się odwrócić. Nie potrafił spojrzeć jej w oczy. – Czy gdyby był jakiś inny sposób...

- Nigdy bym tego nie zrobił. – Kilka sekund później poczuł jej rękę na swoim ramieniu. Ten sam gest, który godzinę wcześniej wykonał jej pan. To dziwne, ale poczuł ulgę. Zaprowadziła go na fotel i posłała skrzata po mocną czarną herbatę. Wypili w milczeniu. W końcu poczuł, że musi się odezwać, nie mógł znieść tej ciszy.

- Nie chciałem tego, naprawdę... – zaczął się tłumaczyć, ale przerwała mu.

- Nie musisz. Ja... rozumiem. Wiesz, właściwie to nawet cieszę się, że trafiła do ciebie.

- Dlaczego? Przecież mój ojciec... – Pokręciła przecząco głową, więc nie dokończył.

- Bo istnieje przynajmniej minimalna szansa, że pozwolisz nam się spotkać i całkiem spora, że będę wiedziała, co u niej. Chyba że nie pozwolisz swojej żonie przyjaźnić się ze szlamą.

- Co za ironia losu – sarknął wściekle. Wziął kilka głębszych oddechów. Jej ostatnie słowa go zdenerwowały, ale postanowił je zignorować. – Ja właśnie przyszedłem, żeby cię do niej zabrać. Tylko najpierw chciałbym porozmawiać.

- W takim razie słucham. – Czyżby wcześniej specjalnie próbowała go sprowokować? O co jej chodzi? Nie rozumiał jej zachowania. Potrzebował jednak jej pomocy. W tej chwili tylko ona była w stanie cokolwiek zdziałać.

- Chciałbym, żebyś mi pomogła. – Potarł palcami oczy i ucisnął na chwilę nasadę nosa. Nie było jeszcze południa, a on już był zmęczony. – Ginewra jest bardzo osłabiona. Dziś rano zemdlała. Muszę ją jakoś przekonać do jedzenia. Już od kilku dni się głodzi. Poza tym dostałem eliksir na jej plecy. Tylko że kilka minut temu stwierdziła, że prędzej się zabije, niż da się dotknąć komuś z rodu Malfoy'ów. – Nie hamował goryczy w swoim głosie. Wpatrywał się uparcie w swoje ręce. Czuł na sobie jej palący wzrok.

- Weasley'owie i te ich charakterki... – mruknęła pod nosem. – Ty jej nie kochasz, prawda? – Przez chwilę zastanawiał się, czy kłamstwo nie przyniosłoby mu większej korzyści. To jednak byłoby wobec niej nie w porządku. Skoro liczył na jej pomoc, musiał być szczery. Pokręcił przecząco głową. Jakby tylko na to czekała, bo zaraz wystrzeliła z kolejnym pytaniem. – Więc po co chcesz się z nią ożenić? – Spodziewał się tego pytania, ale trudno mu było na nie odpowiedzieć. Milczał przez kilka minut, zbierając myśli.

- Bo tylko w ten sposób oboje będziemy bezpieczni, bez względu na to, jak skończy się wojna… Bo chciałbym dołączyć do Zakonu Feniksa i zająć miejsce Snape’a … bo chcę zniszczyć śmierciożerców z pomocą Zakonu… – te najbardziej logiczne argumenty wydawały mu się najwłaściwsze, ale ona ciągle nie wyglądała na zadowoloną i chętną do współpracy.

- Jak dla mnie, tylko pierwsze zdanie jest odpowiedzią na moje pytanie. Resztę mógłbyś zrobić i bez ślubu. – Była nieugięta w wydobywaniu z niego prawdy. Już wiedział, jak czuł się Potter, kiedy Hermiona przystępowała do ataku. Z ciężkim westchnieniem wstał i podszedł do kominka. Zaklęciem rozpalił ogień i przyglądał się, jak płomienie pochłaniają drewno. Dopiero kiedy poczuł żar buchający z paleniska, zaczął mówić.

- Do czasu tego gwałtu na Ginny i ataku twoich przyjaciół na mnie nie myślałem o ślubie. Dopiero potem. Musiałem wymyślić coś bardzo oryginalnego, w końcu kilku starszych śmierciożerców miało większe zasługi. Nie mogliśmy pozwolić, żeby ktoś inny dzięki twojej przyjaciółce zyskał dostęp do Zakonu... – W końcu odwrócił się w jej stronę i popatrzył na nią. Słuchała go w skupieniu. – Ty byłaś równie cenna, mimo że twoi rodzice są mugolami. Przyjaźnisz się z Potterem, dlatego Snape prosił o ciebie. Natomiast cała rodzina tego rudzielca należy do Zakonu. Musiałem wymyślić coś, co by ją chroniło niezależnie od tego, czy byłbym w pobliżu, czy nie... A w ten sposób będzie bezpieczna. Żaden śmierciożerca nie odważy się jej tknąć. – Miał nadzieję, że tyle jej wystarczy, że nie będzie dalej drążyć tego tematu. Nie chciał mówić jej wszystkiego. To było zbyt osobiste. Ból był zbyt świeży.

- A Voldemort? – No tak. Najgoźniejszy z nich wszystkich... Snape widocznie nie pozwolił jej jeszcze poznać wszystkich tajemnic.

- Daj spokój Voldemortowi. To nie on jest dla niej zagrożeniem. Są jednak śmierciożercy na tyle ambitni, by myśleć, że mogą zająć jego miejsce... Dlatego lepiej, byście obie znowu znalazły się pod opieką Zakonu.

 - Nic z tego nie rozumiem. – Nie zamierzał jej nic więcej mówić, pomimo że w jej oczach widział ten sam głód wiedzy, który okazywała w Hogwarcie.

 - Na razie nie musisz rozumieć – powiedział to głosem, jakiego często używał jego dziadek, kiedy jeszcze żył. Twardym, nieugiętym, nieznoszącym sprzeciwu.

 - No dobrze. - Powiedziała po dłuższym namyśle. Miał wrażenie, że ustąpiła tylko dlatego, że miała zamiar wyciągnąć te informacje od Snape'a. Od razu jednak wróciła do poprzedniego tematu. Na jego nieszczęście oba były równie trudne. – A czy jest jakakolwiek szansa, że stworzycie szczęśliwe małżeństwo?

 - Nikła. Musiałaby mnie zaakceptować jako swojego męża... – Zagryzła wargę w zamyśleniu.

 - A jeśli tego nie zrobi? – Jej głos był niepewny. Jakby obawiała się odpowiedzi.

 - W arystokratycznych rodach to się zdarza. Ważniejsze są koneksje i pieniądze niż uczucia. W takim wypadku wystarczy, że urodziłaby mi syna a potem mogłaby żyć, jak by jej się podobało. Oczywiście mogłaby korzystać ze wszystkich przywilejów, jakie niesie ze sobą nazwisko Malfoy. Pod warunkiem, że nie miałaby dzieci z innym... – Sam nie wiedział, czy potrafiłby tak żyć, nie chciał jednak całkowicie przekreślać jej szczęścia. Jeśli miałaby znaleźć je daleko od niego lub nawet w ramionach innego, nie miał prawa jej tego zabraniać.

- Nie sądzę, by ona się na to zgodziła... Ale to chociaż jest jakieś pocieszenie...

- Jest tylko jeden problem. Ja chcę mieć dużą, pełną rodzinę. – Musiał ją bardzo zaskoczyć tymi słowami. Mógł powiedzieć więcej. Nie chciał jednak tłumaczyć jej, że tak chce spełnić marzenie swojej matki. To ona chciała mieć więcej dzieci... Dać mu rodzeństwo, ale ojciec uważał to za zbyt ryzykowne...

- Nie zawsze można mieć to, czego się chce. – Jej ciche słowa przerwały ponury tok jego myśli. Były takie prawdziwe, ale nie zgadzał się z nimi. Zrobi wszystko, co tylko będzie trzeba, żeby nie okazały się prawdą w jego przypadku.

- Mylisz się. Ja zawsze dostaję to, czego chcę.