część dwudziesta szósta

Dzisiejsza część dedykowana jest Rose Johnson. ;-) W tym rozdziale występuje kilka rosyjskich zwrotów. Zapisałam je fonetycznie dla ułatwienia. Raczej niewiele osób poradziłoby sobie z cyrylicą a na końcu znajdziecie tłumaczenie. podziękowania jak zwykle lecą do Małej_Mi. No już nie zanudzam. Edit: widząc liczbę odwiedzin z ostatniego tygodnia mam do Was czytelnicy pytanie... Czy z zostawieniem komentarza jest jakiś techniczny problem?:



Znowu przemierzali korytarze, tym razem jednak atmosfera była zupełnie inna. Napięta. Zaczynało świtać, ale w posiadłości panował dziwny ruch. Co chwilę napotykali jakiegoś śmierciożercę. Kilku z nich było pijanych. Jeden nawet próbował ich zaczepić, ale kiedy usłyszał kilka ostrych słów, od razu odszedł. Hermiona zaczynała już myśleć, że dotrą w miarę spokojnie do ich komnat. Zostało im kilkadziesiąt metrów do przejścia, kiedy na ich drodze stanął ciemnowłosy mężczyzna. Nie od razu go poznała. Dopiero kiedy się odezwał, rozpoznała jego głos.
- Severusie, musisz mi pomóc. Moja niewolnica jest w fatalnym stanie. Rostorow się do niej dorwał. – Nie wiedziała, jak interpretować jego zachowanie, głos miał trochę zdenerwowany, ale nie spieszyło mu się z zaprowadzeniem ich do poszkodowanej.
- Nie mogłeś go powstrzymać? – Severus niechętnie wszedł do pokoju za Carrow'em, ciągnąc ją za sobą.
- Byłem na ceremonii Weasley, a on jest moim gościem. Nie sądziłem, że znowu to zrobi. Odciągnąłem go i upiłem – wskazał na rozwalonego na kanapie mężczyznę, budową przypominającego niedźwiedzia. Chrapał głośno. – Może zostaw ją tutaj. Twoja niewolnica nie musi jej oglądać. Ta idiotka wygląda jak krwawa jatka. – Severus spojrzał znacząco na śpiącego. – Nim się nie martw, wlałem w niego tyle alkoholu, że przez tydzień się nie podniesie.
- Czekaj tu na mnie i ani piśnij. – Magia zafalowała wokół niej. Jego ton był ostry, ale kiedy puszczał jej ramię, pogładził palcami jej skórę. Poszedł za Amycusem do drugiego pokoju, zamykając za sobą drzwi. Stała tam kilkanaście minut, słuchając każdego szmeru i jęku dobiegającego zza ściany. Wyczekując upragnionego odgłosu kroków. Nerwy miała bardzo napięte. Głośne chrapanie przeszkadzało jej w nasłuchiwaniu i dodatkowo napełniało lękiem. Rozglądała się, szukając czegoś, co skutecznie zajęłoby jej myśli na czas oczekiwania, ale nic takiego nie znalazła. Mijały kolejne minuty, a Hermiona niecierpliwiła się coraz bardziej. W pewnej chwili głośny okrzyk cierpienia zmroził jej krew w żyłach. Postąpiła krok naprzód, ale i ją zalała fala bólu. Severus kazał jej czekać. Nawet nie zwróciła uwagi, że po wrzasku rannej chrapanie nagle ustało.
Naraz wielka dłoń zakryła jej usta, niemal zupełnie blokując dopływ powietrza również do nosa. Druga oplatała ją w pasie, przyciskając do męskiego ciała. Chciała krzyczeć, choć kolejne fale bólu spowodowane zaklęciami Malfoy'a zalewały jej ciało. Z jej ust jednak wydobywał się tylko cichy, niezrozumiały bełkot. Próbowała się wyrywać, ale mężczyzna był zbyt silny. Ręka z jej talii na chwilę zniknęła, ale to wcale nie oznaczało ratunku. Wręcz przeciwnie, z jednym wypowiedzianym z silnym akcentem zaklęciem zniknęła większość jej nadziei.
- Silenzio – jego oddech tuż przy jej uchu napawał ją strachem i obrzydzeniem. – Ty nje krić, maljeńkaja, mjenja bolit gaława. – Rękami sunął po jej ciele, a ona starała się je strząsnąć, ale nie miała szans w porównaniu z jego siłą. – Maljeńkaja krasawica. Da, ja oćjeń ljublju kagda żjenścina srożytsja. – Nie rozumiała jego słów ale wypowiadał je bardzo zadowolonym głosem. Szarpała się coraz mocniej. Zaczął podwijać jej suknię. Próbowała skupić swoją magię, ale jego ręka poruszająca się w górę jej uda skutecznie ją rozpraszała. – Kakaja u tjebja mjaćkaja korza. – Kopała go po nogach, uderzała łokciami i za wszelką cenę chciała się uwolnić. Zaczęła szukać wzrokiem czegoś, co narobiłoby wystarczająco hałasu, by zaalarmować Severusa. W końcu dostrzegła ozdobną wazę, ale ta stała na stoliku kilka metrów dalej. Nadepnęła mu na palce, chcąc go zaskoczyć, ale on tylko roześmiał się do jej ucha. – U mjenja sjurpriz dla tjebja. – Do tej pory myślała, że chciał ją po prostu zgwałcić i to samo zrobił z niewolnicą Carrow'a, ale on wyciągnął wielki myśliwski nóż. Zaczął jego czubkiem przesuwać po odkrytych częściach jej ciała. W kilku najwrażliwszych miejscach ukuł ją lekko, tylko na tyle, by pociekła krew. Naciął skórę na jej dekolcie. Teraz miał już problem z utrzymaniem jej jedną ręką. Usadził ją na pobliskim fotelu i przywiązał zaklęciem. Patrzył na nią z chłodem w oczach, jakby ją oceniał lub nad czymś się zastanawiał. Znowu kilkakrotnie zagłębił czubek noża w jej ciele, tworząc jakiś wzór. Ból nie był bardzo mocny, znosiła już gorszy. Była jednak przerażona głównie dlatego, że nie mogła nic zrobić. Zaklęcia były silne, a ona już nie miała sił. W myślach wołała Severusa, ale on nie przychodził, choć był zaledwie za jedną ścianą. Wydawałoby się, że tak wielki, do tego tak pijany mężczyzna powinien wywołać wiele hałasu, ale nie… On poruszał się i mówił bardzo cicho, jakby wiedział, że jeśli zakłóci tę ciszę, ktoś ją uratuje. To było zastanawiające, zupełnie jakby alkohol, o którym mówił Carrow, w ogóle na niego nie działał. Nie wiedziała już, co ma myśleć, była zupełnie zdezorientowana. Ręka z nożem nawet mu nie zadrżała. Skończył wycinać wzór na jej mostku i wzrokiem szukał kolejnego miejsca na swoją krwawą twórczość.
Niespodziewanie złapał ją za podbródek, ściskając mocno. Miała wrażenie, że kość zaraz pęknie. Jej usta ułożyły się do kolejnego niemego krzyku. Klinga nieubłaganie zbliżała się do jej twarzy. Szarpanie się i próby krzyków nic nie dawały, a tylko jeszcze bardziej potęgowały zmęczenie. Do tego dochodził czasem jednostajny pulsujący ból, wywoływany zaklęciami z ceremonii.  Nóż znowu przeciął jej delikatną skórę. Otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia i strachu zarazem. Ostrze obrysowywało linię jej ust. W nozdrzach miała metaliczny zapach krwi. Tylko siłą woli utrzymywała się przy świadomości. Nie chciała zemdleć. Nie mogła sobie na to pozwolić, musiała walczyć. Usta piekły ją żywym ogniem. Odrzuciła głowę z całych sił, kiedy uścisk zelżał, ale to spowodowało tylko tyle, że nóż ześliznął się z jej warg i naciął również policzek. Mężczyzna zaklął pod nosem i pokręcił głową nad efektem. Krew powoli ściekała jej po szyi i łączyła się z tą płynącą z rany na dekolcie. Ciepłą ciecz czuła już na brzuchu. Znowu patrzył na nią tym oceniającym wzrokiem. Po kilku minutach jednak musiało mu się to znudzić. – Njet, njet. Eto użje było. My pajdjom iskat łutszoj igry. – Zniszczył krępujące ją sznury. Znowu przydusił ją do siebie. Jego cuchnący oddech przyprawiał ją o mdłości. Zacisnął rękę na jej szyi i zaczął powoli iść w stronę drzwi. Ona szła nieporadnie za nim. Z każdym kolejnym krokiem ból narastał. Znowu próbowała krzyczeć, pomimo cierpienia, jakie jej to sprawiało. Zaklęcie obcokrajowca jednak było za silne. Byli już niemal przy drzwiach, kiedy Hermiona dostrzegła swoją szansę. Bardzo blisko stała otwarta szafka. Zaczęła się mocniej szamotać i przesuwać w tamtą stronę. Ręką jednak wciąż nie mogłaby dosięgnąć. Ostatkiem sił rzuciła się w stronę szafki i zamachnęła nogą. Drzwiczki zamknęły się z hukiem.  Mężczyzna nie spodziewał się tego, ale i tak nie wypuścił jej z objęć. – I szto ty chotjeła zdjełać? – Usłyszała za sobą jego rozbawiony głos. W tym samym momencie drzwi do pokoju, gdzie leżała ranna niewolnica, otworzyły się i stanął w nich Severus.
- Drętwota.
Zaklęcie ugodziło mężczyznę tuż ponad jej głową, ale ona nadal tkwiła w uścisku jego ramienia. W oczach zakręciły jej się łzy ulgi, ale nie pozwoliła im spłynąć. Dobrze wiedziała, że jeśli dostałyby się do jej ust, ból odebrałby jej resztki świadomości. Severus podszedł szybkim krokiem i uwolnił ją. Zanim upadła na ziemię, złapał ją i na sekundę ich spojrzenia się spotkały. Dostrzegła w jego oczach wściekłość, ale zaraz zastąpiła ją pustka. Ta sama, jaką powodowała czarna magia. Jej pan nie pomógł jej wstać, tak jak się spodziewała, za to pchnął ją za siebie. Upadła. Więcej na nią nie spojrzał, tylko wrócił wzrokiem do obcokrajowca.
- Rostorow. Czyżbyś nie zauważył podczas zebrania, że ta konkretna niewolnica należy do mnie? – uwolnił go od działania zaklęcia.
- Ja był daljeko, nie uwidził…
- Łżesz! Cruccio! – słyszała, jak mężczyzna z krzykiem opada na kolana, ale nie chciała na to patrzeć. Odwróciła wzrok. Dywan usiany był kropelkami jej krwi. Zadrżała. Po raz kolejny tej nocy przechodziła przez koszmar. Nie chciała tego słuchać, nie chciała patrzeć, jak Severusa ponownie ponosi czarna magia. Odsunęła się trochę, a ból jakby zelżał. Zaklęcia Malfoy’a ciągle działały. Chciała, żeby w końcu ból ustał, więc odnalazła wzrokiem miejsce, gdzie zostawił ją wcześniej Severus, i przeczołgała się tam. Nie miała siły wstać. Usiadła, podciągnęła nogi i schowała głowę między kolanami. Zaczęła mruczeć jakąś sobie tylko znaną melodię, aby zagłuszyć krzyki. Nie chciała nawet wiedzieć, jakie zaklęcia rzuca Severus. Chciała tylko, żeby to wszystko się skończyło. Chciała do domu…
Nie wiedziała, ile czasu tam siedziała, nie wiedziała nawet, co się wokół niej dzieje. Była tylko ona i ta melodia. Kołysała się delikatnie w przód i w tył, była jak w transie. Dopiero czyjś dotyk na ramieniu wytrącił ją z tego dziwnego stanu. Poderwała się przerażona. Dopiero po chwili zrozumiała, że te dwie puste dziury, w które patrzy, to oczy Severusa. Zadrżała mimowolnie.
- Idziemy – jego głos był stanowczy. Jak zwykle, złapał ją za nadgarstek i pociągnął za sobą. Zdziwiła się, że w ogóle jest w stanie stawiać kroki. Nagle potknęła się. Gdyby nie jej pan, pewnie by upadła. On jednak na nią nawet nie spojrzał, tylko pociągnął mocniej za sobą. Odwróciła się tylko po to, by zobaczyć, o co się potknęła. Na podłodze leżało ciało jej dręczyciela. Całe zakrwawione. Jej wzrok zahaczył jeszcze o ich gospodarza. Stał z założonymi rękami, jego twarzy wyrażała niesmak. Zanim zamknęły się za nimi drzwi, usłyszała jeszcze głos tamtego.
- Zniszczyliście mój ulubiony dywan!
Po chwili Severus wyciągnął różdżkę. Pociągnął ją tak, że się z nim zrównała krokiem, i rzucił kilka zaklęć. Ból spowodowany ranami niemal zniknął, ale nadal nie odważyła się otworzyć ust. Niespełna dwie minuty później znaleźli się w ich komnatach. Mężczyzna puścił ją i od razu poszedł do magazynku z eliksirami. Ona stała tam, gdzie ją zostawił, nie wiedząc, co ma ze sobą zrobić.
- Masz, posmaruj tym skaleczenia – wetknął jej w bezwładną rękę mały słoiczek i zacisnął palce. – Nie będzie blizn. A teraz idź się umyj i nie pokazuj mi się więcej. Najlepiej idź do pokoju, gdzie spał Draco, i zamknij za sobą drzwi. Idź – popchnął ją lekko w stronę łazienki, a ona wykonała polecenie. Zrzuciła z siebie ubranie i weszła pod zimną wodę. Czuła się odrętwiała i bezwolna. Powoli zaczęła zmywać z siebie krew. Rozmazana czerwona ciecz pokrywała prawie całą przednią połowę ciała. Umyła włosy. Stała pod prysznicem bardzo długo, ale tym razem po nią nie przyszedł. W końcu zakręciła wodę, owinęła się ręcznikiem i wzięła do ręki słoiczek. Gęsty biały krem pachniał jakoś znajomo, ale jej umysł nie potrafił odnaleźć nazwy. Dopiero teraz spojrzała w lustro. Bała się tego, co może zobaczyć. Najpierw obejrzała usta i policzek. Zasklepione cięcie wyglądało okropnie. Skóra była napuchnięta i mocno zaczerwieniona. Dziewczyna niemal mechanicznymi ruchami nałożyła na nią grubą warstwę kremu. Dopiero później spojrzała na dekolt. Z dziwną fascynacją oglądała makabryczne piękno wzoru. Lilia w pełnym rozkwicie. Sześć idealnie wykrojonych płatków, oddanych z wieloma szczegółami. Jakby z zastanowieniem nabrała maści i pokryła również tę ranę. Patrzyła jak krem szybko się wchłania. Jeszcze raz posmarowała usta i dopiero potem wyszła z łazienki.
Zaskoczył ją hałas dobiegający zza zamkniętych drzwi, prowadzących do saloniku. To musiał być Severus. Dopiero teraz docierało do niej znaczenie jego słów. Kazał jej iść do pokoju i zamknąć się w nim. Próbował sam zapanować nad czarną magią. To mogło być bardzo niebezpieczne. Mógł zrobić sobie krzywdę. Żałowała teraz, że nie czytała więcej na ten temat, ale jedyne informacje, jakie mogła znaleźć, znajdowały się w Dziale Ksiąg Zakazanych. Stanęła pod drzwiami i nasłuchiwała przez chwilę. Słyszała stłumione przekleństwa i jakieś hałasy, jakby ktoś czymś rzucał. Zawahała się, ale nacisnęła klamkę. Salonik był pusty. Niepokojące dźwięki dochodziły z gabinetu. Niemal bez udziału woli ruszyła w tamtym kierunku. W świetle wschodzącego słońca dostrzegła zarys pleców Severusa, opierał się rękami o biurko, oddychał ciężko. Podłoga usiana była księgami i szczątkami jakiegoś wazonu. Już miała podejść, kiedy jednym zamaszystym ruchem strącił z blatu jakieś papiery i kilka książek. Z jego gardła wydobyło się coś pomiędzy rykiem a warknięciem. Złapał się za głowę i pochylił do przodu. Chciała powiedzieć coś, ale zaklęcie uciszające ciągle działało. Coś w niej narastało, ale nie potrafiła określić tego uczucia, na pewno nie był to strach. Podeszła i dotknęła lekko jego ramienia. W następnej sekundzie stała oparta plecami o regał, a on wpatrywał się w nią z desperacją w oczach.
- Pojebało cię, Granger? Miałaś nie wyłazić. – Nic nie odpowiedziała, patrzyła mu wciąż prosto w oczy. – Pamiętaj tylko, że sama się w to wpakowałaś. – W następnej chwili czuła już tylko jego usta, zęby, język. Były wszędzie... No, prawie. Jej usta i dekolt skrzętnie omijał, za to z pasją przyssał się do piersi, przykrytej tylko satynowym szlafrokiem. Zamknęła oczy. Nie chciała myśleć, nie chciała przypomnieć sobie znowu tekstu z książki… Nie chciała wiedzieć, co może się stać, jeśli nie uda mu się zapanować nad magią, którą znów w sobie rozbudził. To jednak był najlepszy sposób na jej poskromienie.
Dopiero kiedy jej rozgrzana skóra spotkała się z chłodem pościeli, zorientowała się, że zaniósł ją do łóżka. Jego ręce błądziły po jej ciele. Za rękami wędrowały usta. Przygryzał jej skórę a potem lizał. Nie był delikatny, ale to nie miało dla niej żadnego znaczenia. Była mu potrzebna, tylko to się liczyło. W końcu znalazł się nad nią. Czuła jego ciężar na sobie. Schował twarz w jej włosy i wszedł w nią głęboko. Zaskoczona intensywnością doznania wstrzymała oddech. Uczucie było niesamowite, brał ją szybko i mocno, jednak nie tylko to wywoływało ciarki na jej skórze. Całą sobą czuła ulatującą z niego magię. Poruszał się nad nią, a ona wychodziła na przeciw jego pchnięciom. We włosach czuła jego ciepły, szybki oddech. Zaciskała spazmatycznie ręce na jego ramionach, wyginała ciało w łuk i przyjmowała go.  Należała do niego. Gdyby mogła, krzyczałaby na całe gardło. Przyjemność narastała w niej z każdą chwilą. Jej mięśnie zaciskały się na nim. Wspólny orgazm wstrząsnął nimi jak wielki wybuch. Hermiona szeptała jego imię, nie do końca jeszcze wiedząc, co się z nią dzieje, ale on tego nie słyszał. Ostatnim, co ona usłyszała tej nocy… tego ranka, był jego głos tuż przy jej uchu:
- A jednak głupota Gryfonów nie zna granic, i pomyśleć, że jeszcze niedawno łudziłem się, że jest inaczej.


Małe tłumaczenie. Myślę że większość z was przynajmniej po części zrozumiała. Rosyjski ma prawie identyczną gramatykę jak polski jednak część słówek jest zupełnie innych.
Ty nje krić, maljeńkaja, mjenja bolit gaława - nie krzycz mała, boli mnie głowa.
Maljeńkaja krasawica. Da, ja oćjeń ljublju kagda żjenścina srożytsja - Mała ślicznotka. Tak lubię kiedy kobieta denerwuje się/walczy.
Kakaja u tjebja mjaćkaja korza - masz taką gładką skórę
U mjenja sjurpriz dla tjebja. - mam dla ciebie niespodziankę
Njet, njet. Eto użje było. My pajdjom iskat łutszoj igry - nie, nie. to już było. chodźmy poszukać lepszej zabawy
I szto ty chotjeła zdjełać? - co chciałaś osiągnąć
Ja był daljeko, nie uwidził… - byłem za daleko nie zauważyłem
To chyba tyle. Komentujcie, komentujcie. To, że nie wyznaczyłem limitu komentarzy nie znaczy, że nie czekam na nie z niecierpliwością.