Cześć trzydziesta trzecia

Witajcie.  Nie będę kolejny raz przepraszać za to że rozdziały nie pojawiają się częście,  mam nadzieję,  że to rozumiecie i cieszycie się razem ze mną z każdej nowej części.
Pamiętajcie o pakarmie dla pana Wena.  Podziękowania lecą do Migotki i Alex :-*
Bawcie się dobrze ;-)



Hermiona odłożyła gazetę.  Nie sądziła, że Severus prenumeruje "Proroka Codziennego", ale chyba przecież nie przyniósł go specjalnie dla niej?  Artykuł zaskoczył ją. Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy.  Dziennikarka wydawała się być oczarowana romantyczną historią miłości Draco i Ginny oraz tym, że walczą o swoje uczucie. Na szczęście artukułu nie pisała Reeta Skeeter, a tekst prawdopodobnie był autoryzowany przez Draco. Dziewczyna  dopiła herbatę i spojrzała na zegarek.  Miała jeszcze kilka minut, zanim będzie mogła dodać ostatni składnik do amortencji. Znowu wróciła myślami do Harry'ego, Rona i całej rodziny Weasleyów. Zastanawiała się, czy wiedzą już o ślubie,  jak zareagowali na wywiad z Draco, czy dowiedzieli się z gazety? Bała się myśleć o tym, jak zareagują na to chłopcy.
- Znowu się martwisz - tym razem nawet się nie zdziwiła, że Severus odgadł jej nastrój.
- A ty nie? - Hermiona spojrzała na niego uważnie, a on obdarzył ją bardzo podobnym spojrzeniem.
- Na pewno nie bardziej niż ty - odwrócił się od niej, a potem podszedł do magazynku z kociołkami, fiolkami i akcesoriami potrzebnymi do warzenia. Patrzyła na jego plecy, aż zniknęły za zamkniętymi drzwiami. Zastanawiała się, czy coś się zmieniło między nimi, czy to tylko stres przed ślubem Draco daje o sobie znać. Severus był bardzo drażliwy, czasem zachowywał się, jakby zrobiła coś złego, a czasem miała wrażenie, że zaraz ją przytuli, pocałuje. Westchnęła i przetarła oczy. Ostatnio nie sypiała dobrze. Severus wracał nad ranem, a ona do tego czasu przewracała się bezsennie z boku na bok. Dopiero kiedy miała go obok siebie, była w stanie się wyciszyć.

Hermiona zabrała się do pracy. Powoli dodawała ostatni składnik. Potem będzie trzeba rzucić zaklęcie i przelać gotowy eliksir do specjalnej fiolki. Kiedy tylko o tym pomyślała, Severus postawił przed nią butelkę i podsunął jej pod nos jej własną różdżkę.
- Rzuć zaklęcie.  Potem odprowadzę cię do panny Weasley i dam Draco eliksir.
- Severusie... - podniosła na niego wzrok, wiedziała, że stoi blisko, ale w tej chwili jej oczy trafiły na bezdenną czerń jego tęczówek, a ich usta dzieliły tylko centymetry... Musiała się odwrócić, żeby móc zebrać myśli i dalej mówić. Teraz nie mogła pozwolić sobie na rozproszenie. - Skoro to ja uwarzyłam amortencję, chciałabym sama dać ją Draco. To dla mnie bardzo ważne.
- Dla niego będzie to znak, że mu ufasz.
- Tak. Chyba tak jest... Chcę, żeby wiedział, że mu ufam. Zupełnie inaczej niż tobie. -  Mężczyzna spiął się w jednej chwili, obrzucił ją chłodnym spojrzeniem, odwrócił się na pięcie i skierował się do najdalszego kociołka. Dogoniła go. - Źle zrozumiałeś moje słowa. Ufam ci... Ufam ci, chyba nawet bardziej niż sobie. Chodziło mi o to, że moje zaufanie do ciebie jest oparte głównie na emocjach. Ja po prostu czuję, że mogę ci ufać. Natomiast jeśli chodzi o Draco, to moje zaufanie jest poparte bardzo logicznymi argumentami.
Przez chwilę bała się, że ją odtrąci, ale on tylko patrzył z uwagą w jej oczy. Nie sondował jej umysłu, ale nie było mu to potrzebne, wiedziała, że w tej chwili wszystkie uczucia ma wypisane na twarzy. Delikatnym ruchem zatknął jej kosmyk włosów za ucho.
- Dokończ eliksir - odwrócił się, ale czuła, że jej słowa załagodziły sytuację. Nie chciała, żeby znowu traktował ją z chłodem.
Chwilę się uspokajała, zanim podeszła do swojego stanowiska, a jeszcze dłużej trwało, zanim była gotowa rzucić zaklęcie. Nie było tak skomplikowane, jak to przy wielosoku, więc nie powinna mieć z nim problemu, ale ręce przez chwilę jej drżały. Dopiero kiedy emocje opadły, mogła wziąć się do pracy.

Odłożyła różdżkę na blat, wiedziała, że Severus zabierze ją przed wyjściem z laboratorium. Przelała miksturę do fiolki, którą przyniósł jej wcześniej, i czekała, obserwując jego poczynania. Mężczyzna zamieszał w swoim eliksirze, rzucił zaklęcia na kilka bulgoczących kociołków, potem podszedł do niej i nim się obejrzała, wychodziła z kominka w gabinecie Draco.
- Wrócę po nią za pół godziny - usłyszeli, zanim trzasnęły drzwi.
- Może byś chociaż zapytał, czy mam czas się nią zająć? - krzyknął blondyn, wiedząc, że Severus i tak nie może go już usłyszeć. - Co tak stoisz? Napijesz się czegoś?
Hermiona rozejrzała się po rozległym pomieszczeniu. Nie był to gabinet w prywatnych kwaterach Draco, ale pomieszczenie, gdzie przyjmował swoich podwładnych i innych śmierciożerców.
- Masz tu cokolwiek poza alkoholem? - zapytała, patrząc na bardzo dobrze zaopatrzony barek.
- Lód - odpowiedział, uśmiechając się delikatnie.
- Więc whisky z lodem. Dużo lodu. - Usiadła i obserwowała, jak chłopak nalewa bursztynowego alkoholu do szklanki wypełnionej po brzegi kostkami lodu.
- Przyszłaś w odwiedziny czy podpadłaś? - zapytał, podając jej drinka.
- Przyniosłam ci to - wyciągnęła z ukrytej kieszeni mały flakonik z różowym eliksirem. Draco zmarszczył lekko brwi, ale wziął od niej buteleczkę. Odstawił ją na biurko, a potem stanął przy oknie i oparł się o parapet. Światło okalało jego sylwetkę i rozświetlało włosy.
- Dlaczego ty mi to przynosisz? Myślałem, że nie popierasz pomysłu, by faszerować twoją przyjaciółkę amortencją.
- Wiem, że nie zrobisz tego, jeśli to nie będzie absolutnie konieczne.
- Nie powinnaś mi tak ufać. Ledwo kilka dni temu groziłem Ginny, że zrobię ci krzywdę, jeśli ucieknie. - Hermiona nie była zaskoczona tym faktem. Spodziewała się tego, zresztą gdyby sama miała ją przekonać, by nie uciekała, wpędziłaby ją w poczucie winy, że chce ją zostawić samą. To był najlepszy argument i najłatwiejszy sposób, żeby ją przekonać. Weasleyowie byli najbardziej lojalnymi ludźmi, jakich znała. A on wykorzystał to przeciwko jej przyjaciółce.
- Ona nigdy nie wybaczyłaby sobie, gdyby udało jej się uciec, a ja bym tu została, ale w chwili wzburzenia mogłaby o tym zapomnieć. - Odparła, spokojnie sącząc alkohol.
- I nie jesteś na mnie zła? - Wydawał się być bardzo zaskoczony jej zachowaniem.
- Być może powinnam, ale znam twoje intencje i rozumiem, dlaczego to zrobiłeś. - Draco uśmiechnął się. Hermionie przemknęło przez myśl pytanie, czy mężczyzna kiedykolwiek uśmiechnie się tak do Ginny. Jeśli tak, dziewczyna będzie zagubiona.
- Życie byłoby łatwiejsze, gdybyś to ty była na miejscu rudzielca. - Hermiona niemal roześmiała się w głos.
- Nie byłabym tego taka pewna. Gdybyś to mnie zmuszał do małżeństwa... Kiedy jestem wściekła, przestaję myśleć racjonalnie i działam impulsywnie.
- Tak, pamiętam. Ale nie przyłożysz mi znowu, jeśli podam Ginny amortencję?
- To zależy, ale wolałabym, żebyś tego nie robił. Mam pewne plany dotyczące tego eliksiru. - Rzuciła okiem na buteleczkę, która nadal stała na biurku. Właściwie jeszcze nie do końca wiedziała, czy chce go podać Severusowi, czy sama zażyć, ale miała kilka pomysłów, jak go wykorzystać.
- Brzmi ciekawie. Zaraz, zaraz, czy ty przypadkiem... ale nie, lepiej mi nie mów. Nie chcę na razie o niczym wiedzieć. Potem możesz na mnie liczyć.
- Mieliście może jakieś wieści od Zakonu? - zapytała, chcąc zmienić temat na mniej konspiracyjny.
- Wysłałem list do przyszłych teściów, ale na razie nie było odpowiedzi.
- A co u Ginny? - niby rozmawiała z dzewczynąi kilka razy, ale chciała też wiedzieć, jak wygląda sytuacja z jego perspektywy.
- Trudno powiedzieć. Kiedy przychodzę w dzień, zdaje się mnie nie zauważać. Kiedy próbuję z nią porozmawiać, zwykle obrzuca mnie tym swoim spojrzeniem, w którym jest równie wiele nienawiści, co strachu. W tym kącie, gdzie spała, ustawiłem fotel. Sądziłem, że będzie jej wygodniej, ale ona go odsunęła i nadal zasypia na podłodze. - Hermionie wydawało się, że on czeka na jakąś jej reakcję, ale ona chciała usłyszeć coś więcej. - Jednak kiedy już zaśnie, przenoszę ją bez problemu na łóżko, a ona nawet się nie budzi. Podwijam jej ubranie, smaruję plecy maścią na blizny - nadal śpi spokojnie. Po jakiejś godzinie jednak zaczynają się koszmary. Mówię do niej, a ona zwykle się uspokaja i do rana już śpi spokojnie. Rano zawsze staram się zjeść z nią śniadanie, ale wtedy znowu milczy jak zaklęta, a jeśli się odzywa, to tylko po to, żeby mi po raz kolejny powiedzieć, że nie chce za mnie wyjść. Tyle tylko, że teraz już nie ma innego wyjścia i zrobię, co będę musiał, żeby została moją żoną. Potrzebuję tego, rozumiesz?
- Tak, ale ślub to nie tylko zaklęcia rzucane przez urzędnika, to też więź i przysięga. - Widziała, że on chce coś powiedzieć, ale nie dała mu dojść do słowa. - Wy się prawie nie znacie, a chcesz, żeby Ginny przysięgła ci uczciwość, wierność i miłość - i tak aż do śmierci. Weasleyowie spełniają swoje przysięgi. Dla Ginny to nie będą tylko słowa przed urzędnikiem i dla ciebie też nie powinny być.
- Ale to nie ma znaczenia, ja mogę umrzeć w każdej chwili, nawet teraz grozi mi niebezpieczeństwo. Parę dni temu ktoś próbował mnie otruć, a wczoraj na mnie napadnięto. - Chłopak zdjął z siebie czary maskujące i dziewczynie ukazał się nieprzyjemny widok kilku świeżych siniaków na twarzy i sinfioletowy ślad po kopnięciu Ginny. Zaraz jednak przywrócił zaklęcia i po obrażeniach nie pozostał nawet ślad. Nie chciała się zastanawiać jak wygląda reszta jego ciała. - Ktoś bardzo chce się mnie pozbyć. Może nawet nie dożyję tego przeklętego ślubu!
- Ale równie dobrze oboje możecie dożyć do setki a więź będzie z wami w każdej sekundzie przez te lata. Będziesz wiedział o każdym jej uśmiechu ale i o każdej wylanej przez nią łzie.
- Podobno od tego można się odciąć.
- Jeżeli kiedykolwiek przestaną cię obchodzić jej łzy to przysięgam ci, że się o tym dowiem i przeklnę cię tak, że będziesz wolał umrzeć niż pokazać się publicznie.
- Zapamiętam sobie twoje słowa.
Nie zdążyła odpowiedzieć, bo w tym momencie drzwi się otworzyły i wszedł Severus.
- Widzę że dobrze się bawicie. - Jego spojrzenie zatrzymało się na chwilę na trzymanej przez nią szklance ale nie skomentował tego.
- Owszem wyobraź sobie że twoja niewolnica ośmieliła się mi grozić. - Severus podniósł brwi w wyrazie najwyższego zdziwienia ale na ustach miał chytry uśmkeszek.
- Jeśli miało to jakikolwiek związek z panną Weasley poważnie obawiam się o twoje życie.
- Groziła mojemu wyglądowi ale nie sądzę żeby była w stanie cokolwiek mi zrobić. Draco wyglądał na zupełnie rozluźnionego. Hermiona upiła łyk alkoholu i czekała na dalszy ciąg tej komicznej rozmowy.
- A pamiętasz pannę Edgecombe - chłopak nagle zbladł a jego poza nie była już tak nonszalancka. Milczał chwilę a potem zmienił temat jakby nie chciał wspominać tamtej sytuacji.
- Skoro jesteśmy przy kwestiach zdrowotnych nie wyglądasz dobrze. Pozbyłeś się już tego?
- Nie miałem możliwości. - dziewczyna zauważyła że Severus wcale nie chce odpowiadać na to pytanie jednak nie zbył chłopaka.
- Lepiej żebyś to zrobił dzisiaj. Jeśli masz problem mogę...
- Nie, Hermiona to zrobi. - jego głos był bardzo stanowczy a ona mało nie zakrztusiła się drinkiem.
- Jesteś pewny? - starała się wyglądać na wtajemniczoną i pewną siebie ale nie miała pojęcia o czym mówią mężczyźni. Czego Severus miał się pozbyć.
- Da sobie radę. Dopij to i idziemy. - Hermiona jednym haustem opróżniła szklankę w której była już prawie sama woda. Potem została niemal wywleczona na korytarz. Kilka minut zajęło im dotarcie do komnat Severusa. Mężczyzna zaprowadził ją do sypialni i zaczął się rozbierać. Zdjął płaszcz śmierciożercy potem surdut. Kiedy zaczął rozpoznać guziki koszuli Hermionie zrobiło się gorąco. Czyżby chciał się z nią kochać? Szybko odrzuciła tę myśl - teraz nie było zagrożenia więc nie miał też powodu by choć jej dotknąć. Ona jednak nie zamierzała odebrać sobie przyjemności z patrzenia na niego. Zaczął rozpiznać spodnie a ona pomyślała że może jednak ma pomóc mu pozbyć się napięcia, ale wtedy spodnie opadły na podłogę i wszystko stało się jasne. Rana na nodze niemal pulsowała czarwienią, widać było wszystkie żyłwy w okół blizny po vnescantis. Bała się pomyśleć jak muszą wyglądać jego plecy i jak straszny ból musi odczuwać a nawet nie kulał kiedy tu szli. Nagle uświadomiła sobie dlaczego kazał jej dopić alkohol. Bała się bo wiedziała że to ona będzie musiała zrobić coś z raną na plecach ale skoro on twierdził, że sobie poradzi o tak musi być.
- Pokażesz mi co mam zrobić? - mężczyzna drgnął zaskoczony jakby w ogóle nie zauważał że ona jest w pokoju.
- Może najpierw jeszcze jedną szklaneczkę?
- Nie dziękuję obawiam się, że wtedy zasnęłabym na stojąco. Mam słabą głowę. - uniósł kącik ust w krzywym uśmiechu.
- W takim razie do dzieła. - przywołał sobie krzesło i usiadł wygiągając przed siebie napuchniętą nogę. Potem wyciągnął i powiększył swoją podręczną apteczkę ustawił ją na niskim stoliku kolejnym zaklęciem przywołał jakieś pudełko, próbowała ukradkiem zerknąć co jest w środku, ale stała za daleko. On jednak dostrzegł jej zachowanie i przywołał ją gestem ręki. Podeszła i zdziwiona patrzyła na zestaw skalpeli i różnych narzędzi chirurgicznych. Część znała z książek medycznych jakie mieli w domu jej rodzice.
- Jad został odpowiednio zabezpieczony i należy go teraz usunąć z organizmu. najprostszym a zarazem najskuteczniejszym sposobem jest nacięcie skóry wzdłuż zabliźnionej rany. Przed zabiegiem aplikujemy specjalny eliksir - mężczyzna wyczarował niewielką fiolkę - ma on za zadanie ochronić skórę przed jadem który nadal może być niebezpieczny. Do przecięcia skóry musimy użyć bardzo ostrego noża,na który uprednio rzucone zostało zaklęcie zamykające naczynia krwionośne. Dzięki temu trucizna nie dostanie się spowrotem do krwiobiegu. Najlepiej wykonać jedno płynne cięcie kierując się od dołu ku górze. Nóż nie może wbić się zbyt głęboko. Najlepiej będzie jeśli przyjrzysz się najpierw jak pozbywam się jadu z nogi. Masz jakieś pytania? - zakończył wykład i spojrzał na nią nieprzeniknionym wzrokiem.
- Czy to boli?
- Ciebie na pewno nie chyba, że coś spieprzysz. Jeśli nie masz mądrzejszych pytań możemy zaczynać.
Dziewczyna patrzyła uważnie jak mężczyzna wsmarowuje tłustawą maź w okolice rany i w lewą dłoń zaskoczyło ją to ale postanowiła poczekać z pytaniem. Chwilę później wyjął z pudełka dziwnie wyprofilowane szklane naczynie oraz jeden ze skalpeli na który rzucił niewerbalne zaklęce. Naczynie przyłożył tuż poniżej ciemnego śladu pod skóra a potem zagłębił ostrze w zabliźnionej ranie. Gęsta brunatnozielona ciecz zaczęła spływać wąskim strumieniem po szkle. W powietrzu rozszedł się lekko kwaśny zapach. Tak jak wcześniej mówił, Severus wykonał jedno płynne cięcie. Odłożył skalpel i lekko uciskał i masował skórę w kierunku brzegu rany by przyspieszyć operację. Hermiona oderwała na chwilę wzrok od poczynań Severusa i spojrzał a na jego twarz. Zacisnęła ręce na sukience bo miała wrażenie, że za chwilę zaczną się trząść. Na twarzy mężczyzny malował się ogromny ból, ale ręka mu nawet nie zadrżała. Ich oczy spotkały się na ułamek sekundy a zaraz potem przybrał na twarz wystudiowaną obojętną minę
- Miałaś się przyglądać co robię - warknął chcąc ponownie skupić jej uwagę na swojej nodze. Dziewczyna posłusznie odwróciła wzrok, ale to i tak nie zmieniło tego co zdążyła zobaczyć.
- Rana powinna zostać otwarta na jakiś czas żeby ewentualne resztki jadu wydostały się wraz z krwią. - odezwał się dopiero kiedy pod skórą nie było widać żadnej pozostałości po ciemnej substancji a z rany wypływała tylko odrobina krwi. Odstawił naczynie z jadem a z pudełka wyjął gazę nasączył venescantis i przyłożył do rany. Musiało mocno piec bo tym razem nie udało mu się utrzymać całkowitej kontroli nad własnym ciałem.
- Teraz twoja kolej. Jesteś gotowa czy może jednak mam wezwać Draco?
- Dam radę - odpowiedziała choć czuła że cała krew odpłynęła jej z twarzy. Podeszła i stanęła za nim. Za wszelką cenę starała się nie wydać żadnego dźwięku na widok drugiej rany. To było przerażające plecy pokryte siatką naczyń krwionośnych rysujących się tuż pod opuchniętą czerwoną skórą. Pod blizną pulsowała wielka ciemna plama. Ból już musiał być potworny a ona będzie musiała zadać mu go jeszcze więcej.
- Może powinieneś zażyć eliksir przeciwbólowy zanim znacznę.
- Nie chrzań tylko bierz się do roboty. - wyciągnął w jej stronę fiolkę z eliksirem. - Trochę bólu jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Poza tym pomyśl trochę są powody dla których lepiej nie stosować eliksiru.
- Dobrze wiem, że rozżedzają krew i mógłbyś dostać krwotoku, ale nie jesteś jakimś masochistą czy coś w tym stylu? - odwrócił głowę i spojrzał na nią.
- Nie nadawałabyś się na śmierciożerczynię. Bella na twoim miejscu skakałaby z radości. - jego głos pod szyty był ironią.
- Dziękuję za komplement a teraz pomyśl lepiej co może złagodzić ból.
- Mój ból nie jest twoją sprawą poza tym czasem nawet okazuje się przydatny.
- Nie rozumiem czemu jesteś taki uparty? Nie zacznę jeśli będzie cię bolało bo prędzej sama zemdleję, niż zrobię to o co mnie prosiłeś.
- Nie prosiłem. - po kręciła głową z politowaniem. Nawet w takim chwili musiał zaznaczyć swój charakter.
- Daj już spokój i zrób o co ja proszę. - spojrzał a mu w oczy z uroczym uśmiechem.
- Nie do wiary jakaś małolata śmie mi rozkazywać. - sarknął ale głośniej w przesyrzeń zawołał -Markotko przynieś lód. - a potema znowu zwrócił się do niej - Tylko najpierw eliksir ochronny.
Hermiona odkręciła flakonik i zaczęła wsmarowywać eliksir który rzeczywiście był tłusty. Zostawiał na skórze błyszcząca powłokę.
- Muszę mieć lepszy dostęp. Przesiądź się na łóżko.
- Tak jest pani doktor.
- Podoba mi się ten zwrot może rzeczywiście powinna zostać lekarzem....
- Jeśli będziesz mdlała przy każdym pacjencie to raczej mało prawdopodobne. - ostatnia głoska utonęła w trzasku pojawiającego się skrzata.
- Markotka ma lód panie - skrzatka dźwigała wiaderko kostek lodu więc Hermiona szybko je od niej zabrała i postawiła na stoliku zaraz potem w rączkach stworzonka zmaterializowały się worki na lód.
- Dziękuję ci Markotko. Możesz odejść jeśli będziesz potrzebna zawołam cię - dziewczyna napełniła worki lodem ręce jej zmarzły ale nie zwracała na to uwagi. Obserwowała Severusa - mężczyzna chwiejnie podniósł się z krzesła i pokuśtykał w stronę łóżka. Dziewczyna była gotowa w każdej chwili podtrzymać go gdyby stracił równowagę, jej interwencja nie była jednak potrzebna. Mężczyzna usiadł tyłem do krawędzi materaca zerknął na nią ciągle stojącą w jednym miejscu choć worki były pełne.
- Zabieraj się do roboty. - Hermiona posłusznie zbliżyła się i delikatnie przyłożyła worek z lodem do pleców mężczyzny. Widziała jak jego mięśnie drżą a skóra cierpnie z zimna. Severus nie odezwał się jednak słowem. Hermiona obserwowała jak pod workiem tworzą się kropelki wody i spływają po eliksirze ochronnym. Ociągała się zanim sięgnęła po skalpel i naczynie na jad. ostrożnie przyłożyła szkło poniżej blizny i już miała naciąć skórę ale ręka jej zadrżała nacisnęła zbyt mocno i krew z jadem trysnęła spod ostrza. Ręka, którą przytrzymywła naczynie przeraźliwie zapiekła ala ta powoli przecinająca skalpelem skórę mężczyzy ani drgnęła. Dziewczyna była roztrzęsiona ale starała się zachować resztki samodyscypliny. Kwaśna woń którą czuła wcześniej uderzyła ją w nozdrza nie pozwalając złapać głębszego oddechu. Mężczyzna siedział w bezruchu w kompletnej ciszy, ale dobrze wiedziała że cierpi, że zaciska zęby żeby nie krzyczeć z bólu.
Hermiona w końcu odłożyła skalpel, ale nie mogła jeszcze odetchnąć z ulgą. Zatruta krew była gęsta i lepka i wcale nie chciała spływać do naczynia. Dziewczyna musiała ją siłą wyciskać spod skóry. Miała wrażenie że to trwa wieki i czuła ból swojego pana niemal jak własny. Wzięła do ręki worek z lodem i ponownie przyłożyła do pleców Severusa najpierw z jednej potem z drugiej strony nacięcia chcąc złagodzić jego cierpienie nie na wiele to się zdało. W końcu przyszło jej do głowy lepsze rozwiązane. Wzięła pojedyncza kostkę lodu i zaczęła z jej pomocą walczyć z jazdem. Najpierw wydawało jej się, że efekty są słabe, ale już po chwili maź zaczęła ustępować pod naporem lodu. Dziewczyna wykonywała płynne ruchy wzdłuż rany od góry do dołu po zewnętrznych krawędziach plamy jadu. Po kilku minutach dało się zauważyć postępy choć krwiak pod skórą niewiele się zmniejszył w menzurce przybywało cieczy. Dla niej to jednak ciągle było za mało.
-Severusie potrzebuję obu rąk. - nie musiała więcej mówić. Zaklęcie sprawiło, że naczynie jakby przykleiło się do jego skóry. Dziewczyna wzięła kostki w obie ręce i kontynuowała pracę starała się nie patrzeć na lewą dłoń którę szpeciły dwie bordowe plamy przypominające ślad po oparzeniu. Teraz kiedy pracowała oburącz postępy były o wiele szybsze i choć palce strasznie jej marzły była z siebie zadowolona. Nie ustępowała w wysiłkach, aż pod skórą nie było widać nawet najmniejszego śladu zakażonej krwi. Odrzuciła do do wiaderka resztki ostatnich kostek. Próbowała nasączyć gazę eliksirem tak jak zrobił to Severus ale ręce miała tak zgrabiałe, że miała problem z utrzymaniem butelki. Udało jej się dopiero po kilku próbach, ale przez to zapomniała zupełnie że mikstura będzie piekła. Kiedy przyłożyła materiał do rany a mężczyzna boleśnie syknął była bliska płaczu. Nagle jakby straciła całą siłę usiadła ciężko na podłodze zupełnie nie zwracając uwagi na swojego pana. Ręce jej drżały a po policzkach spływały łzy ulgi, ciałem wstrząsnął niemy szloch.

Po dłuższej chwili zorientowała się, że mężczyzna coś do niej mówi z wyrzutem, ale nie do końca rozumiała słowa. Dopiero kiedy poczuła, że smaruje jej poparzoną rękę eliksirem przypomniała sobie, że on użył eliksiru ochronnego także na lewą dłoń a ona miała zapytać po co. Teraz już wiedziała.
- Chodź tutaj - jego głos był stanowczy i nie znoszący sprzeciwu podniosła głowę oczekując reprymendy ale zobaczyła go leżącego na łóżku z kompresem na plecach i ręką wyciągniętą w zapraszającym geście. Nie mogła odmówić. Podniosła się i położyła obok niego chciała schować pod siebie ręce żeby się zagrzały ale on wziął je w swoje dłonie. Były ciepłe i niemal pażyły jej skórę. Przyciągnął ją do siebie i przytulił przyciskając jej ręce do swojego rozgrzanego gorączką torsu. Było jej ciepło i dobrze czuła się bezpieczna, potrzebna, miała go przy sobie. Sen przyszedł szybciej niż się tego spodziewała.